Liam houdt van dieren. Zoals een spons water opneemt, neemt hij dieren in zich op. Je voelt hoe hij ze aan voelt. Precies of hij heeft een eigen taal, zonder tussenkomst van woorden lijkt hij in staat hun gevoelens aan te spreken.  Een natuurlijke reflex van ‘houden van dieren’.
De reportage ging  door bij ‘Hoeve Ter Kerst’. Vreemd maar opeens wist ik ook weer waarom ik ooit ortho gestudeerd heb. Mijn laatste werkjaren in de ouderenzorg wist ik het echt niet meer. Ik had zo sterk het gevoel dat ik niet meer bij mezelf hoorde. Misschien zijn er wel meer mensen die dit gevoel kennen, maar spreekt niemand het ooit uit. Het gevoel dat je niet bij jezelf hoort. Terugkeren naar wie ik wel was, was bij momenten pijnlijk en niet gemakkelijk maar aan de andere kant opbeurend. Ik vind mijn leven zoals het nu is heerlijk, omdat ze mijn poort tot mijn drukke, rommelige, chaotische, levendige maar bovenal beeldende wereld vormen. Mijn leefwereld is vol beelden en fantasie en ik vermoed dat ik daarom vaak beter met kinderen dan met volwassenen over weg kan.
Goed, hoeve ter kerst. Ik werd ontroerd door de puurheid van de man die de stal aan het uitmesten was. Zijn betrokkenheid met wat ik aan het doen was. Hoe hij elke keer opnieuw het poortje voor me kwam open doen. Vragen stelde, praatte, lachte, me samen met Liam meetroonde naar de lammetjes, hoe hij Liam het drinken van de dieren liet geven. Ik heb ooit nog stage gedaan in het MPI in Klerken en ik was vergeten hoe heerlijk ik het daar vond. Op dezelfde manier dat ik het heerlijk vond om in hoeve ter kerst te vertoeven. Het is pure communicatie. Oprecht. De glans van die man zijn persoonlijkheid, precies of hij verkocht sterren en Liam en ik mochten heel de dag nog even nastralen.