Het tuinfeest van Lena en Rudi. Werkelijk een gouden dag. Alsof de zon er goud had over gestrooid.
Lena en Rudi passen samen als 2 helften van een notendop. De wereld glanst als zij er zijn. Degene die de uitdrukking van “een vrouw met pit” heeft uitgevonden had waarschijnlijk Lena voor ogen. Rad van tong. Het hart op de juiste plek. Een vrouw die glanst en fonkelt en waar iedereen gewoon vrolijk van wordt.
Lena en Rudi, hartelijk dank voor jullie vertrouwen! Het was een eer om jullie feest te mogen verbeelden!
Eind augustus. Het koren dat er nog stond was hoog en rijp. De zon stond hoog aan een stralende hemel. Een dag waarin je niet op maar haast boven de wolken leeft.
Een ideale dag om de liefde te vieren en elkaar heel mooi en heel lang in de ogen te kijken.
Elien en Filip. Filip en Elien. Met hun instemming gaf ik hun dag een beeldende stem. Met meer dan twee armen omhelzen ze elkaar. Want hun liefde is al samengevloeid in twee prachtige kleine meisjes die met wonderbaarlijke grote ogen naar de wereld om hen heen kijken. Lachend vinden ze alles grappig, het lijkt of hun gezelschap de lucht kietelt en je niet anders kan dan glimlachen wanneer je deze twee ziet.
Het werd een prachtige, zonnige dag. Met alleen maar mooie mensen.
‘S Avond kwam er plots heel veel wind opzetten. Precies alsof de wind ook wat liefde met zich mee wou nemen, wou verspreiden over onze verdere schone wereldbol.
Tien jaar hadden ze gedroomd over hun ideale feest. En ze blijken expert te zijn op veel domeinen maar als er één met kop en schouder bovenuit steekt is het toch wel genieten en sfeer brengen. Vanaf moment één werpen ze zich op hun feest als twee goddelijke jagers en met een verviervoudigde ambianceversnelling genoten ze van de eerste tot de laatste seconde! Zelden zo veel ambiance en sfeer gezien op zo’n korte tijd! Ik bleef tot aan de openingsdans en meestal breekt het feest dan pas los… maar Katrien, Koen en hun entourage maakten heel graag een uitzondering.
Wanneer het tijdens de reportage begint te regenen zegt Katrien heel losjes: “Ah tof, dan zijn we straks allemaal samen binnen. Ik vind het eigenlijk niet erg.”. Kwestie van met een positief gevoel in het leven te staan.
Katrien en Koen, jullie hebben elkaar zo aandoenlijk treffend goed gekozen! Wat een team! Wat een sfeermakers! Wat een ambiance met jullie! Er komt nog veel moois daar ben ik zeker van! Dit was echt een feest waar mensen nog weken van nagenieten en héél véél mensen met de glimlach aan terug denken!
Een vader. Een moeder. Een kleine broer. En twee grote broers. De twee grote broers hadden naar mijn gevoel niet echt zin in een fotoreportage. In het begin weerklinken enkel diepe zuchten door mijn – dacht ik – veel te veel aan enthousiasme… en dan opeens vanuit het niets had ik plots naast een heel klein enthousiast jongetje ook twee enthousiaste jongens! Ik vermoed dat het bij beiden een zucht van verlichting was 🙂 want het werd echt een prinsheerlijke ochtend!
Op stap met dit gezin word ik constant op mooie plekjes gewezen! Tijdens de reportage worden kleine geheimpjes opgebiecht, wordt er instemmend geknikt bij bepaalde verhalen en anekdotes. En hangt er een heel fijne, verbonden, warme sfeer. En af en toe wordt er heel even, heel lief, gezucht wanneer ik de jongens hun namen weer eens door elkaar haal :-).
Kortom: een prinsheerlijke ochtend met een prinsheerlijk, warm gezin!
In de namiddag had het hard geregend maar naar de avond toe scheen de zon steeds feller naar beneden. Voor mij is dit een heel bijzondere reportage… Met bijzondere mensen…
Ik heb bergen respect voor Dimitri. Voor Stefanie. Wie hen kent weet dat ze hun draken niet met geweld verslaan… Wie hen kent… weet dat enkele jaren terug hun vertrouwde leven als blaadjes van de bomen waaiden… Dimitri kreeg vijf jaar terug de diagnose leukemie.
Stefanie is een vroegere collega. Ik ken haar als een heel integer persoon. Iemand op wie je in het werkveld steeds kan rekenen. Iemand die niet van de daken schreeuwt hoe moeilijk het soms is. Integendeel. Iemand die over horden en hekken springt met een liefde die geen grenzen kent… Iemand die wel wat vaker even op de wereld om zich heen zou mogen leunen…
Dimitri is palliatief. Ik praat er niet over waar de meisjes bij zijn. Met Dimitri heb ik het er wel over. Over dat wat in de lucht hangt. Over dat waar ik niet zo goed over durf praten. Omdat er geen juiste woorden voor zijn. Maar niets zeggen lijkt nog erger. Hij praat er over open. Hij benadrukt wat ik eigenlijk wel weet. Wat ik eigenlijk wel besef, maar tegelijkertijd veel te vaak vergeet. “We zijn vaak op zoek naar de grootste avonturen maar het mooie ligt in het dagdagelijkse. Samen een wandeling maken. Kunnen genieten van een avond als deze. Er is zo veel zo mooi. Ik heb het geluk dat ik de echte liefde heb mogen kennen. Je hebt mensen die nooit dat geluk hebben gehad. Maar het is niet makkelijk. Het is verdomd niet makkelijk als je weet wat je allemaal mist.”
Tijdens deze reportage heb ik het echt zelf moeilijk… Het voelt zo niet eerlijk…
Zijn ogen stralen met een intense kracht wanneer hij Stefanie aankijkt. En Stefanie wordt onder zijn blik licht en zonnig.
Wat me opvalt tijdens de reportage is hoe veel liefde er is. Ik voel gewoon dat na heel wat moeilijke jaren de liefde blijft gloeien. De warmte van al wat mooi is, het besef van het moment omhult hen met warmte, met een eindeloze zomer, met een liefde die nooit overgaat.
Na de reportage heb ik nog een vergadering. Maar eigenlijk wil ik niets liever dan manlief omarmen. Even heel stil worden. Dankbaar zijn voor wat ik heb. ’s Avonds kan ik niet slapen. Het wordt een dwaalnacht. Uiteindelijk val ik op de grond in slaap. Dicht bij het raam. Bij de maan. Ik droom hen al mijn liefde toe…
Stefanie en Dimitri, ik heb grenzeloos veel respect voor jullie!
Je kijkt naar deze foto’s en hebt het gevoel dat de zon heerlijk warm schijnt.. Je ruikt er zonder meer de zoetste geur bij. Je hoort als het ware de hommels gonzen over het gras heen. Je denkt dat je, wanneer je deze foto’s binnenstapt je hele lijf de zomer voelt.
Zo lijkt het. Zo schijnt het. Maar het was best niet erg warm die dag. Het waaide best wel hard. En net na de reportage (of net na het fijn gesprek na de reportage) begon het onderweg naar huis best wel hard te regenen.
Maar het moment van de reportage was één en al zon. Kreeg ik op het moment van de reportage door deze familie een heel fijn zomerig gevoel! Weeral een stralende familie. Dan heb je meteen heel wat warmte in je beelden. De wet van de warmste banden :-).
Blogs… ondertussen land ik ergens in juli. Ondertussen al de vijfde zomer dat ik mijn jongens meetroon naar Watou.
Kunst biedt ook voor mij geen pasklare antwoorden maar ik merk dat het me wel ongelooflijk inspireert. Het verbaast me hoe het voor mijn kinderen vaak veel meer vanzelfsprekend is. Hoe hun aandacht wordt gewekt. Hoe ze soms kunstwerken als seizoenen of als sprookjes benoemen. Hoe mooi is het niet als een kunstwerk voelt als vrouw Holle?
Misschien is niets vast… wat voor de één een veilig huis is, is voor de ander misschien een gevangenis. Afhankelijk. Van wie er wanneer kijkt. Niets is wat het lijkt. Kinderlijke wijsheid.
In ons gezin werkt het beter zonder doe-boekjes op opdrachten, het is heerlijk om hen gewoon helemaal los te laten en te kijken wat er gebeurt. En neen! Geen dramatiek ten gronde, ze gedragen zich best wel voorbeeldig!
Zijn blik… later zegt
Weken later luisteren we naar de radio. Het gaat over de brand in het amazonewoud. Rube is stil, ik weet niet of hij echt aan het luisteren is of in gedachten is verzonken. Een hele tijd later zegt hij: “Ik denk dat ik het begrijp. Wat ze er mee bedoelen in Watou. Het zou ook hierover kunnen gaan. Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt.”
De gouden zon barst bijna uit zijn voegen. Ergens hoog in een boom hoor ik een merel zingen. Ik snuif de geur van bos en knijp mijn ogen even dicht. Geniet van het moment.
Ik heb een reportage met Nele, haar man, haar zoontje en haar dochtertje. Het dochtertje kan je op de foto’s nog niet echt zien. Maar ze was er hoor! Ze zat op dat moment alleen nog heel even netjes verpakte in de warmste en mooiste verpakking die je je maar kunt inbeelden.
Dit was zo’n reportage waar ik al dagen naar uit keek. De mails van Nele stonden bol van vrolijkheid. Je kan niet anders dan iemand verwachten die met een hele groot glimlach het leven tegemoet gaat. En mijn verwachtingen… daar werd ruimschoots aan tegemoet gekomen…
Nico en Nele! Hartelijk dank voor de reportage!
En nogmaals van harte gefeliciteerd met jullie dochtertje!
Ze bakken het niet al te bruin. Maar eerder perfect. Ja! Gewoon zoals we het graag hebben! Lieverkoekjes worden er wel gebakken, vb. zo van die bokkenpootjes! Het is één van de weinige plaatsen waar gebakken peren een positief gegeven zijn. Want met zekerheid geniet je dan zonder meer van een overheerlijk fruitgebak…
Uhu… Dat is! Het leven is wat je er van bakt! En al zeker bij fijnbakker Passchendaele te Passendale.
Toen ik nog in Passendale werkte een plek waar ik met regelmaat stopte om brood. Op het werk genoot ik al even veel van verfijnde gebakjes bij verjaardagen. Heerlijk!
Voor de vernieuwde bakkerij mocht ik een reportage maken met prinsheerlijke beelden (al even heerlijk als hun brood en gebak). De reportage vond plaats begin juli. Pitje zomer. Er glinsterde nog dauw op het struikgewas en in de bomen fluiten vogels hun ochtendlied. En tijdens de reportage snoof ik de geur op van zoveel lekker gebak!
Een heel fijn eindresultaat met superveel verfijnde beelden waarvan ik nu enkel al de foto van in de winkel met jullie kan delen… maar één beeld spreekt soms boekdelen :-).
Hartelijk dank Sabine & Hans voor de prinsheerlijke reportage en het vertrouwen!!!
Veel liefs,
Ook zin in lekkere taarten? Heerlijke bokkenpootjes? De lekkerste rijsttaartjes? Ovenvers brood? Eén adres: fijnbakkerij Passchendaele! Passendalestraat 236 te Passendale
Terwijl het buiten regent wentel ik me even in zomerherinneringen. Ik denk dat het een reden heeft waarom ik zoveel blogs voor de herfst bewaar. Want hoe mooi ik de herfst ook vind, heel stiekem heb ik wat zomerheimwee.
Even deze reportage visualiseren. Ik die weeral, er waren wegenwerken, gigantisch de weg kwijt was (er blijven zekerheden in het leven). En als ik dan aankom -net net op tijd, ik ken mezelf en mijn aangeboren talent voor richtingloosheid waardoor ik ook wel richtiningloosheidtijd inbouw- ook terug een prachtig gezin op een prachtige locatie.
Ik heb echt veel klanten die de wereld mooier maken door hun manier van zijn! Dit was ook terug zo’n gezin (even subtiel opscheppen naar andere fotografen 🙃 ik heb echt megaveel toffe mensen in mijn klantenbestand).
Een heerlijke, zomerse vooravond!
Met dit gezin had ik eerder al enkele reportages voor de communie van Robbe. Een heel fijn en mooi gezin om te mogen vastleggen!
