Geplaatst op

Thuiswerken


Het thuiswerken deze winter leek geen dealbreaker te zijn. De troosteloosheid van een winter zonder veel zon maakte mij triest. Alsof de regenbuien niet alleen het land maar ook mij geselden. Mijn wereld leek zo klein en tegelijk zo groot. Het werken zonder colléga’s woog plots enorm. Ik ontmoette klanten in het weekend maar voor de rest was ik tijdens de week overdag te vaak alleen.

Uiteindelijk was ik mijn continue tienerdrama moe en besloot te gaan co-worken in Regus. Bij gebrek aan een gezellige co-working plek in Ieper….

Ik had het gevoel dat ik niet paste tussen de statige mannen en de dames in mantelpakjes. Ik zag menig wenkbrauw bedenkelijk de lucht in gaan wanneer ik in of uit de lift stapte (ze hadden geen trap, ik heb me echt suf gezocht, en toen ik het vroeg bleek dat een heel erg rare vraag te zijn).

Ik had het gevoel dat iedereen naar me staarde als ze samen met mij in de lift stonden. Alsof ik van een andere wereld kwam. Eén man bleef staren, een soort van afkeuring alom in zijn blik. Ik dacht het te begrijpen. Ik beantwoordde niet aan zijn definitie “vrouw”. Ik föhnde niet elke ochtend mijn haar en ik schoor niet elke dag mijn benen, maar goed, hij waarschijnlijk ook niet.

Ik hield me zelf voor dat ik nu nog niet wist dat ik binnenkort mateloos van al deze mensen zou houden na de talloze fijne gesprekjes die uiteraard zouden volgen in deze lift.

Ik ging er elke dag trouw naar toe, maar er bleken géén andere coworkers te zijn. Enkel mensen die een apart kantoor huren. Na dag drie kwam ik erachter dat er slechts 2 andere mensen waren die de heel veel plaatsjes om me heen sporadisch bemanden. Ik voelde me onmiddellijk thuis. Alleen dus. Ik besloot om terug thuis te werken.

Mijn druk seizoen brak aan en ik voelde me terug de persoon die ik vorige zomer en lente was… Ik genoot van de vele nieuwe contacten, keek uit naar het herstarten van mijn cursus wildpluk… en dan kwam Corona…en ik sloeg terug alle deuren opnieuw dicht…

We maken er thuis het beste van… we bakken… zetten fopkaarsjes op de cake om ons geïmproviseerd lentefeest langer te laten duren. Ik ben blij met mijn wildebrassen om me heen… en stiekem blij met de erkenning… want op what’s app stijgt het aantal mensen die mijn gevoel van deze winter begrijpen schrikbarend… We zijn niet gemaakt om alleen te zijn. Het ligt niet aan mij.

Ik wrijf over mijn lamp…

Ik hoop van harte dat iedereen de maatregelen volgt zodat we straks terug andere mensen kunnen ontmoeten en omhelzen. En, zodat ik, over enkele maanden, elke morgen een kopje koffie kan drinken met de fijne co-worker die zich, na het lezen van deze blog, spontaan heeft aangemeld (want ik heb wel nog een plaatsje vrij naast mijn bureau :-)).

Liefs,

Ann-elise

www.ann-elise.be

Geplaatst op

Wondermooie familiereportage

Terwijl ik stiekem verlang naar lente en uitkijk naar schaapwolkjes in de lucht, blik ik nog even terug op de herfst. Mijn buitenstudio blijkt weinig toegankelijk deze krokusvakantie. Ik vermoed dat één van de weergoden onze overeenkomst om uiteindelijk toch alle reportages buiten te laten doorgaan heeft opgegeten. En vergat te verinnerlijken. Zoiets.

Anders dan bij miezerig regenweer heb ik bij mooie dagen geen voorgenomen plan of een richting. Ik laat me leiden door wat ik zie. Ik loop vaak op onzichtbare wolkjes als ik een plek vind waar het licht perfect invalt. Zoals hier.

Deze reportage was in hartje november. Een zondagmorgen, een zalige najaarsdag. De zon droogde langzaam de dag. De bomen schudden liefjes, lieten hun bladeren dwarrelen.

Voor de lens terug een heel fijne, echt mooie familie. Met een lach die deed denken aan zomer zorgden ze voor stralende foto’s.

Dank je voor de heerlijke reportage!

Lieve groet,


Ann-elise

www.ann-elise.be

Geplaatst op

Foto’s en het belang van familiale eenheid. Lees waarom familiefoto’s belangrijk zijn!

Een leuk weetje in de beeldende wereld. Kinderen die vaak samen met hun familie op foto’s staan, groeien op met meer eigenwaarde en zelfvertrouwen. Het geeft kinderen identiteit en leert hen zichzelf als een belangrijk onderdeel van de familie eenheid te zien.

De familie Cools maakte in oktober alvast werk van hun familiekiekjes. Herinneringen verinnigen aan de hand van foto’s. Omdat er jaren later nog even kan worden terug geblikt.

Voor mij was het een heerlijke zondagvoormiddag. Een reportage die rook naar appels, verse aarde, geluk en plezier. Ook weer eentje (al is het op de foto’s niet zo goed zichtbaar) die zich gewoon afspeelde in de regen. Maar een vrolijke familie als deze trekt zich daar uiteraard niets van aan!

Hartelijk dank voor het vertrouwen!

Veel liefs,

Ann-elise

www.ann-elise.be

Geplaatst op

Samen genieten van een toch wel vroege zondagmorgen.

Een zondag in oktober. Er is een reportage geboekt voor de kleinkinderen. Als cadeau voor oma. Het mooie aan ouder worden, is dat je een heleboel mensen hebt die verbonden zijn, en dat de lijn samenvloeit bij jou.

Het is een echte najaarsdag. Het regent zachtjes. Vol verbetenheid wordt het weer getrotseerd. En dan ondanks het miezerige weer: blije gezichten, samen genieten van de toch wel vroege zondagochtend. Wat heeft het leven meer te bieden?

Bij mij toch ook wel heel even angst… omdat iemand pokémons aan het zoeken is, en ik niet thuis ben in dat wereldje. Stiekem bang dat ik de Pokémons voor de ogen van mijn klant verpletteren zal huppel ik doorheen het landschap. Gelukkig blijken Pokémons bestand te zijn tegen menig fotografenvoeten ;-).

Dank je voor de fijne voormiddag!

Beeldige groet,

Ann-elise

www.ann-elise.be/fotografie

Geplaatst op

Blikken die raken. Gezinsreportage met al weer een prachtig gezin voor de lens!

Naarmate een reportage verstrijkt heb ik vaak het gevoel dat ik mensen ook echt leer kennen. Hoe kort een reportage vaak ook is. Soms heb ik het gevoel kleine hoekjes in mensen hun ziel te zien. Vaak weet ik kleine stukjes dromen. Weet ik wie er al eens een Ikea kast heeft opgezet. Met of zonder plan. Wie er de voorkeur geeft aan steentjes in hun schoen boven een wimper in hun oog. Hoe ze glimlachen van herkenning als één van de kinderen een typisch zichzelfje doet. En ik voel dat ook ik, naarmate de reportage vordert, meer open wordt. Ook af en toe de hoekjes van mijn ziel laat zien. Blikken. Kijken.

Hoezeer ik ook hou van woorden. Er zijn geen woorden die alles omvatten. Boven woorden zijn er gebaren, blikken die mensen groter en prachtiger maken.

Annelies, dankjewel voor die bepaalde blik toen je de wanddecoratie kwam afhalen! Geen woorden hadden me meer kunnen raken!

Veel liefs,

Ann-elise

http://www.ann-elise.be

Geplaatst op

The secret life of pets :-) en de reportage van een fijn, warm, charismatisch gezin

Sinds eigen kweek zijn er veel mensen die op dezelfde manier Engels praten zoals ik. Er zijn twee soort stromingen te definiëren. De bewust eigen-kweek-sprekers en de poging-tot-engels sprekers. Ik ben de laatste soort. Maar ik doe alsof ik bij de eerste soort hoor.

Het is zondagmorgen en ik heb een heel fijn gezin voor de lens.

Wat me opvalt is hoe ze net als ik genieten van het buiten zijn. Sommige mensen zien er altijd wat boos, streng uit (ook al zijn ze het niet). Dit gezin ziet er volgens mij altijd vrolijk uit. Ze hebben iets heel warms. Iets heel toegankelijks. Na de reportage huppel ik als het ware naar huis. Wat een fijne voormiddag!

  • Zonder zicht op spin
  • Ontdekking van de spin
  • Toeschouwers van de spin

Net als ik wil wegrijden na deze fijne reportage komen er twee engelse toeristen. Mijn raampje staat open. Ik hoor hen praten, ik glimlach naar hen. Ze zeggen dat ik een fijne auto heb (a nice car :-)). Het streelt hun ego dat ze niet beginnen over mijn nummer plaat of een kabel die wat loshangt.

Bij het wegrijden zie ik dat er één zijn pet laat vallen. Ik heb twee keuzes. Roepen of uitstappen. Ik had net na de reportage van schoenen geruild en had het nieuwe paar nog niet vast geveterd. Uitstappen en lopen betekent gevaar voor eigen welzijn. Dus als een welbespraakte wereldburger begin ik te roepen. “You’ve lost your pet!”. Het werkt. De toeristen komen meteen mijn richting uit. Ik geef hem zijn pet. Best wel trots op mezelf om deze keurige Engelse conversatie rij ik naar huis. Pas weken later wanneer we thuis een film bekijken en de trailer wordt getoond van “The secret life of pets” wordt mijn blunder duidelijk. Even zink ik weg in diep en intens zelfmedelijden.

Ik wacht voorlopig nog heel even met het aanbieden van reportages aan anderstalige toeristen. 😉

www.ann-elise.be

Geplaatst op

(Alsjeblieft, geen) GEBREK AAN JOU…

Altijd bereikbaar. Nooit meer verbonden.

Vorig jaar had ik de eer om anderhalve maand te mogen exposeren in het gemeentehuis van Langemark. Een tentoonstelling over het gebrek aan aandacht, het gebrek aan aanwezig zijn, …

Gebrek aan jou in de verste verre betekenis. Jij, ver, ver ver weg van mij…

De lokroep van onze smartphone zorgt dat we veel momenten nauwelijks nog beleven. Er wordt massaal veel gepost met de eerste schooldag, met de Sint, wanneer onze kinderen jarig zijn. Maar in plaats van bij ons jarig boontje is onze aandacht op Facebook, op WhatsApp.

(de panelen waren heel veel groter dan jullie scherm, ik typ het er even bij waar het moeilijk leesbaar is)

Vergeet de wereld niet te vertellen dat ik zes ben geworden. Post een selfie met de mooie taart op jouw nieuwe borden. Uiteraard, papa, typ je erbij dat je heel veel van me houdt. Dat je het mij niet zegt laat je misschien wat koud, maar vertel ze, dat mijn broer en ik jouw wereld zijn. Laat de tijd maar verder glijden zonder jouw aandacht aan onze zijden. HAPPY BIRTHDAY TO ME

Samen schaken. (Zwijg even! Wacht! Kind-erger-je-niet!). Even posten zodat de wereld onze fijne tijd samen ziet.
Sociale media: gij meester in het vertolken van roze wolken.

Met deze tentoonstelling wou ik niet met de vinger wijzen (want ook ik pleit in momenten schuldig als ik nog heel even een mail van een klant wil checken en nog heel even – heel even – de berichtjes op WhatsApp lees en ook nog heel even – heel even – mijn meldingen op Facebook bekijk). En nog heel even – heel even – de lieve kleine kerel vergeet die ondertussen al even – heel even – staat te wachten.

“Luister je papa?”, vraag ik. En – druk, druk, druk – scroll je verder.

Ik heb vroeger nog in de bijzondere jeugdzorg gewerkt. En ik ben bang voor een tijd waarin mensen nog meer afwezig zijn. Niets is zo effectief als luisteren (ook naar wat niet wordt gezegd), als het aangaan van een gesprek… Daarbij komend vind ik sociale media heel vaak vernietigend voor nuance en tolerantie (maar dit wordt misschien ooit een andere tentoonstelling 😉 ).

Zinloos geweld.. als niemand zin heeft om te luisteren…
Je kinderen beSCHERMEN anno 2020 (met een niet te meten afstand).
Altijd ergens anders met woord en hoofd. Straks zul je luisteren heb je beloofd. Wie vindt mij terug waar ik verloren ging?

Geen wortels en al zeker geen vleugels wanneer bij elk biepje het gesprek even wordt onderbroken om op een mobieltje te tokkelen.

Geen vleugels zonder wortels. En zo fluiten we sprookjes over echt geluk buiten.

Het is zo belangrijk dat we als ouders wortels geven aan onze kinderen. En zaadjes kunnen alleen maar wortel schieten bij voldoende aandacht.

Nieuwjaarswens: ik wenste dat jij mij wenste.

We geven onze kinderen een groot geschenk wanneer we ons appjes-ding wat vaker in een andere ruimte leggen en onze oprechte aandacht besteden aan wat echt waardevol is.

Vader: “Siri zeg dat hij ophoudt met zijn vervelend gejengel.”
Siri: “Ik begrijp Siri zeg dat hij ophoudt met zijn vervelend gejengel niet helemaal. Misschien zou het kunnen zijn een kleine vorm van weelde als je hem net zoveel als mij streelde.”

MAAR:
HET KAN GELUKKIG OOK ANDERS!

Dus lieve, lieve mensen:

Laat er vooral en bovenal nooit geen gebrek aan jou zijn! Geniet van elkaar! Van elke dag! Van elk moment!

Genieten van dit leven. Genieten van dit even!

Een grote dankjewel aan iedereen die langs kwam! Veel lieve bekenden maar ook enkele fijne niet-meer-vreemden leren kennen!

Dankjewel aan zovelen om de tijd te nemen om iets neer te pennen in het gastenboek!

Een kleine selectie lieve woorden uit het gastenboek:

Heel blij en dankbaar dat er aan jullie geen gebrek was!

Heel veel liefs,

Ann-elise

https://www.hln.be/in-de-buurt/langemark-poelkapelle/fotografe-laat-bezoekers-expo-nadenken-over-smartphonegebruik~a5a526b1/

https://kw.be/nieuws/samenleving/ann-elise-lietaert-uit-langemark-ik-noem-mezelf-liever-verbeelder-dan-fotografe/article-longread-365401.html

Geplaatst op

Gezinsreportage: gezin met een gouden gloed

Het is een mooie najaarsdag. Warm. De zon heeft zijn afdaling ingezet. Schaduwen worden langer en het licht kleurt menig bomen goud. Over het gras zweeft de geur van het laatste restje zomer.

Een reportage met wel vijf heel mooie mensen voor de lens. Vijf bijzonder mooie exemplaren van het menselijke ras. Positieve dromers en gelovers.

De drie meisjes komen af en toe babysitten en onze jongens zijn zonder meer enorm fan :-). Tijdens de nabewerking zijn er wel heel vaak kleine jongenshandjes die op mijn schouders rusten om even mee te piepen.

Mooi om te zien hoe in dit gezin ook waarden worden doorgegeven en hoe de meisje opgroeien tot vrije en verantwoordelijke wereldburgers . Ik ken heel wat volwassen met wie ik minder diepzinnige gesprekken voer dan in het beperkt ‘terug-breng-ritje’ als ik één van de zussen terug breng na een avondje babysitten. Een gezin om van te houden.

Beelden spreken vaak zo veel meer dan woorden. Ze zeggen alles. Alles. Kijk naar die handen. Geen woord die de overrompelende kracht van gevoelens zo kan weergeven…

Dank je voor het vertrouwen!

Het was een eer jullie te mogen verbeelden!

Liefs,

Ann-elise

www.ann-elise.be

Geplaatst op

Terugblik op een septemberdag met een wondermooie familie

Wie me al langer volgt, weet het ondertussen wel. Ik heb geen gevoel voor richting. Soms bij een reportage dichtbij, stel ik ook mijn GPS in. Ook al weet ik perfect hoe ik moet rijden. Ik denk dat ik stiekem wil dat de GPS ook een keertje trots kan zijn op mij.

Een goedmaakmoment. Voor alle keren dat ik faalde, niet luisterde of eigenzinnig deed.

Zou het opgenomen worden in een soort virtueel logboek? Wie er goed luistert naar de GPS? Wie er telkens zijn zin doordrijft? Wie er terug praat? Zou best interessante info opleveren omtrent iemand zijn persoonlijkheid. Mijn profiel? een eigenzinnige terugprater.

Goed, een familiereportage dichtbij dus. Met alweer een prinsheerlijke familie voor de lens!

Bij sommige reportages voel je echt hoe sommige families samen horen, zoals de bladeren van een boom. Je voelt het op de manier hoe kinderen naar hun grootouders toe huppelen. Hoe er grapjes worden gemaakt over ‘het avondje uit’ voorafgaand aan de reporage van iemand van de familie (knipoog). Hoe een stoere tiener een wedstrijdje houdt met zijn klein neefje… Heerlijk kom te zien!

Wat fijn om jullie voor de lens te hebben!

Dankjewel voor het vertrouwen!

Beeldige groet,

Ann-elise

http://www.ann-elise.be

Geplaatst op

Over loslaten

Een zaterdagochtend in september. Naar zee voor een reportage, plots dringend plassen. Geen openbaar toilet. Ook geen caféetjes die op dat uur van de dag al open waren. Wel heel veel maisvelden.

Uiteindelijk heel wat twijfel, maar als de nood het hoogst is… dan is het eerste beste maisveld nabij.  Wanneer ik,  ongelooflijk opgelucht en bevrijd, uit de mais kom, staat er een boer voor mijn neus en die zegt  heel luid:

“WAT DENK JE DAT HIER KWAM DOEN?”

Ik denk dat hij eigenlijk wel wist wat ik daar deed. En ik kon natuurlijk niet ontkennen, want ik was mijn bloesje nog terug in mijn jeans aan het proppen. Ik vond  het ook nogal moeilijk om echt te vertellen wat ik er deed. Ook al was het gewoon plassen. Dus ik blijf gewoon zwijgen.

“IK BEN HET STRONTZAT DAT IEDEREEN HIER ZOMAAR OP MIJN MAIS KOMT PISSEN!”.

Die was duidelijk  wel wat pissig. Ik zwijg. Ik had het gevoel dat het niet de bedoeling was dat ik antwoordde. Iedereen? Er was geen enkele collectieve plasser te bespeuren. Jij ooit al in een maisveld tussen Alveringem en Hoogstade geplast?  Ergens links als je van Ieper komt en Hoogstade binnen rijdt. Ik blijf zwijgen.  Iedereen komt hier zomaar op zijn mais plassen. Echt iedereen? Mathilde? Filip? Een glimlach speelt op mijn lippen ook al voel ik me best wel klein tegenover die grote boer die met zijn priemende vinger precies heel de tijd op mijn neus wil duwen. Zo dicht komt die vinger tijdens het wijzen.

Ik knik. Glimlach verontschuldigend.  Die boer heeft vast moeite om zijn positieve gevoelens uit te drukken. Het is vast niet pseudodiepzinnig om te vertellen dat ik niet op maar tussen zijn mais heb geplast. Dat lijkt me een wezenlijk betekenisverschil. Het was ook wel hoge mais. Nergens stond de mais zo hoog en zo mooi. In urine zit ureum. Dat is een meststof. Ik gaf zijn mais eigenlijk voeding.

Ik zou ook willen vertellen dat het een beleidsmatig probleem is.   Dat er te weinig openbare toiletten zijn. Bij hoeveel mensen is het geen probleem dat af en toe hun leven binnen sijpelt? Zwangere vrouwen, mensen met nierproblemen, mensen met een blaasontsteking, …  En ik begrijp het, moest ik mais hebben. Ik zou het ook niet fijn vinden.  Maar als ik dan toch een veld vol mais zou hebben, dan zou ik mijn medemenselijke hulp aanbieden. Niemand plast voor zijn plezier in de mais. Ik heb nog nooit gehad dat ik me vrolijk voelde en dacht, hé, laat ik nog even in de mais gaan plassen.

Maar goed. Dit was de gebeurtenis die vooraf ging aan een prinsheerlijke reportage aan zee.  Ook al nestelt de boer zich heel even in mijn hoofd. Ik laat hem los.  Want pal voor mijn neus krijg  ik een heel fijne familie aan zee.  Het zou zonde zijn dat mijn herinnering aan hem de herinnering aan deze fijne reportage domineert. 

Lieve familie Vermeersch aan zee, hartelijk dank voor deze fijne reportage! 

 

 

familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert
familiereportage Ann-Elise Lietaert

www.ann-elise.be