Het prille begin van het voorjaar. Kale takken maken nog deel uit van het landschap. Er wolkt nog damp uit de monden wanneer we elkaar ’s morgens begroeten. Het is het voor ‘coronatijdperk’. Er worden nog handen geschud.
Soms ben ik bang, dat het niet meer terug komt. De onbezorgdheid van voor corona. Geen enkel moment is blijvend, dat besef ik maar al te goed. Zelf heb ik heb iets melancholisch en alles wat kwijt is voelt steeds als weemoed. Ik weiger te luisteren naar mensen die herhalen dat het wellicht nooit meer als vroeger komt. Ik laat hun woorden langs me heen glijden. Ik wil niet blijven hangen in deze gedachte. Of in éénrichtingsverkeer wanneer je ergens naar toe wandelt. Ik, van wie de schaamte zo dikwijls wortel schoot als ik weer eens deel uitmaak van een fout begroetingsritueel (te veel of te weinig kussen) mis het kussen met vreemden.
Maar goed, die ochtend heb ik dus een reportage met familie Vandecandelaere. De kleine barak vult zich met gezelligheid.
Heerlijk om te zien hoe welkom hun eerste (klein)kind/neefje is. Je voelt bij iedereen de hele tijd een soort beweging, een soort impuls die hen naar dit kleine jongetje toe drijft. Allemaal zijn ze verliefd op deze kleine man. En kleine Achille kijkt toe… Hij voelt en weet hoe graag hij gezien is.
Hun houding wanneer ze met Achille spelen straalt zoveel tederheid uit, terwijl ik de beelden vast leg, ben ik met een stomheid geslagen, het licht valt perfect binnen, het voelt als een beeld dat niet kan bestaan, ik vermoed dat ik het nooit zal kunnen vastleggen zoals het toen op dat moment was. Het stof dat dwarrelt, de gezelligheid van de houtkachel en dat gevoel van tederheid.
Hartelijk dank voor de fijne zondagvoormiddag en het vertrouwen!
Heel veel liefs,
