Het gras dauwt, het leven en de struiken bloeien en de zon dringt zachtjes het bos binnen. Ik heb wat tussentijd tussen twee reportages door.

Ik kan genieten van gewoon wat tijd waarin niets moet. Het is nog vrij koud en ik blijf even in de auto zitten. Ik hou er van om naar mensen te kijken.   Een plaatselijke loper ziet er verdwaald en verloren uit, we maken een paar keer oogcontact en ik weet niet zo goed welke omgangsvorm dit vereist waardoor ik hem gewoon maar zwijgend nakijk wanneer hij het zoveelste toertje op de parking aanvat.

Stiekem wat blij dat ik ditmaal niet degene ben die er verdwaald en verloren uit ziet.  De loper neemt het me niet in dank af wanneer er een glimlachje ontsnapt wanneer hij nogmaals voorbij loopt. Hij bedreigt me met een boze blik. Misschien wel goed, nu weet ik tenminste welke omgangsvorm ik het best toepas. Ik vermoed negeren.

Even later arriveert het gezin voor de fotoreportage.

Als een feestelijke welkom komt Aurélie, hun dochtertje,  naar me toe gehuppeld.  Een prinsheerlijk, vrolijk meisje! Ze danst precies de hele tijd! Zalig om te zien! Haar wiegje stond blijkbaar in een al even heerlijk gezinnetje! Ook met haar ouders heb ik fijne gesprekjes in de tussentijd.

In een vaak woordloze taal wordt er heel wat afgelachen en alles gloeit van tederheid. Een warm, lief gezin.  Heerlijk om te zien hoe deze ouders met hun ogen luisteren naar de ogen van hun dochtertje, wanneer het even genoeg wordt.

Sommige reportages zijn pure chocolademomentjes! Voelen als rode wijn en koffie binnen handbereik.

Het voelt alsof ik hun zomer, tederheid en warmte in mijn beelden kan en mag bewaren!

Dank je wel daarvoor!

Ook bedankt voor de superfijne voormiddag!

www.ann-elise.be