Elke ochtend is een ritueel, als een choreografie voor een fotografische day-in-the-life reportage.

Opstaan, de caravan verlaten, thermisch ondergoed afstropen, wassen, nippen aan mijn koffie en de dag beginnen. Werkgerelateerd komen er haast – typisch voor januari – geen opdrachten binnen, maar het is druk met de uitwerking van Huis-vol-verhalen.

Sommige mensen zijn enthousiast, anderen afwachtend en weer anderen gewoon eerlijk.

Tijdens het boodschappen, loop ik een vroegere klasgenoot tegen het lijf. Hij vraagt wat ik ga doen, ik vertel, hij luistert en zijn ogen worden groter, eerder verbaasd dan enthousiast.

“Waarom niet alleen als binnenstudio? Je bent goed bezig met je fotografie!
Je moet echt eens kijken naar Kamal!” Hij schudt zijn hoofd en grijpt naar een conservenblik erwten dat hij in zijn kar legt. “Snoeien doet groeien, verfijn je vak en je wordt een krak,” zegt hij, en even denk ik dat hij rijmpjes verzint voor een kinderboek.

Hij steekt een pleidooi af over specialiseren. “Echt, Ann-elise, al die verschillende activiteiten die je wil aanbieden, kies dan toch één stukje, hou het bij je fotografie, je bent er echt goed in.”*

Die woorden zijn wel een beetje als confetti, want hij is geen man van complimenten. Fotografie is trouwens ook niet het probleem; ik hou van fotografie. Maar ik hou ook van wildpluk, van meer mensen om me heen, van illustreren, van inspireren, van verhalen. Ik hou van alle stukjes en wat hij niet begrijpt is dat ik geen puzzelstukje ben maar de hele puzzel.

“Oei, en in Ieper? Dat gaat niets worden.” laat hij ook nog even weten. Ik voel mijn zelfvertrouwen smelten als een onbewaakt ijsje op een zonnige dag (of als de ijsjes in zijn winkelkar die ondertussen wellicht ook aan het smelten zijn). Ik krijg het visioen van een verdwaalde ballon in een lege zaal, van een vergeten slinger in een hoek.

Toen hij uitgeoordeeld was, stonden mijn schoenen wat losser om mijn voeten. Alsof ze even niet meer wisten waar naartoe. Kort erna is het wintermarkt in Koningsdale, ook hier krijg ik af en toe te horen dat het veel en onduidelijk is.

Dringend tijd voor een peptalk aan die voeten van me en een weg naar meer duidelijkheid. Want de buitenwereld wil me iets duidelijk maken.
Ik teken krijtlijnen uit, maak het helderder in mijn hoofd, en neem mijn website onder handen. Als een sociaal prestige: een omlijnd (uitgebreid ;-)) aanbod en de verduidelijking over het waarom.

Een tuinmuisje steekt het kleiklinkerpad over terwijl ik aan mijn website werk, kijkt me aan en zegt dat het goed is. 

Mijn dagen vullen zich met koffieboosts en strategisch geplande code-dansjes om mijn website te verfijnen. Ik herschik mezelf, word copywriter- websitebouwer – fotozoeker en probeer zo duidelijk mogelijk te maken wat ik wil doen.

En dan komt hij, hier, de dag, dat ik mijn website, mijn digitaal rijkje, met jullie deel.

Benieuwd wat jullie ervan vinden :-).

Klik hier: Huis-vol-verhaal-me-alsjeblieft