2016 was voor mij ongelooflijk bijzonder. Een jaar waarin ik (eindelijk) mezelf mocht zijn. Ik heb durven toegeven dat ik mijn werk echt niet meer graag deed. Ik heb keuzes durven maken. Voor het eerst heb ik geproefd hoe geluk en vrijheid voelt en  klinkt. Voor het eerst voelde ik me buiten tijd en ruimte toen  ik aan het werken was.
Het was het jaar van de ont-moetingen. En dit in alle mogelijke betekenissen van het woord. Ik heb prinsheerlijke mensen mogen ontmoeten. Verder was het echt, echt, het jaar van het ont-moeten. De eerste maanden in mijn leven dat ik niet meer moest werken maar mocht werken.
Ik heb mogen mee werken aan fantastische projecten. De oprechte kaartjes van ’t één & ’t ander, de volksverhalenroute, een opdracht rond vredeseducatie voor de provincie West-Vlaanderen, de glasbol van stad Roeselare (ja die glasbol die er in mijn gedachten uitzag als een visbokaal en die bij nader inzien een glascontainer bleek te zijn 😉 ) en daarnaast nog enkele heerlijke, kleine projectjes. Reportages, geboortekaartjes, kerstkaartjes, illustraties, … Vaak vanuit onverwachte hoek zijn de mooiste dingen op me afgekomen (Dankjewel daar voor!!!)
Het is ook het jaar dat we eindelijk de beslissing hebben genomen om de kindjes te veranderen naar de steiner school. Ook al waren we echt wel tevreden over de juffen hier in ons dorpschooltje… maar liefde voor het leven hangt samen met gevoeligheid voor het wonder, voor de natuur, …  en kinderen worden zo makkelijk gevoed met visuele dingen, met uiterlijkheden.  Het voelt gewoon goed dat  Rube zijn eerst gelezen woordje niet “ik” was. In de steiner is het zo mooi om te zien hoe alle zintuigen worden wakker gemaakt. Wanneer je leert kijken met je hart, met je gevoel dan heb je zo’n andere blik op de wereld.  In de steiner wordt de aandacht netjes verdeeld over handen, hart en hoofd. Koningsdale, het steinerschooltje in Ieper,  is zo’n warme plek. Je voelt de uitstraling zoals bij de brandende kachel in de winter.
Vooral in het middelbaar had ik zelf een totaal gebrek aan interesse. Ik was  in gedachten afwezig. Leren op de manier: dit is de vraag, wat is het antwoord, dat heb ik nooit gekund. En ik merk ook nu  dat wanneer ik op deze manier les krijg, het me niet lukt. Wat belerend is kan ik niet verdragen. Misschien vreemd want ik ben enorm kritisch en leergierig. Ik hou van analyseren en doorschouwen.  Katrien, mijn woorddocente, is de meest kritische en de meest eerlijke persoon die ik ken. Ze leerde me opnieuw kleuren buiten de lijntjes. Ze leerde me om opnieuw in het grenzeloze te durven zijn in plaats van van binnen het begrensde, het omlijnde. Met één enkel zinnetje die ik gedurende vier jaar toch wel vrij vaak heb mogen aanhoren toen ik zei dat ik iets niet kon ben ik bijzonder geëvolueerd. “Je bedoelt: ik denk dat ik het niet kan”.

Voor 2017: laten we met ons allen geloven dat het kan (wat dat dan ook mag zijn)! Wij kijken er naar uit!