Het gebeurt wel vaker dat ik mijn boontjes mee neem (bij voorkeur met de Mercedes, hoe kan het ook anders :-)) naar mooie plekken. Soms ver, soms belachelijk dichtbij. Gewoon wat rond lopen, genieten van de omgeving en bovenal de stilte. Rube, mijn oudste zoontje, heeft een soort gevoeligheid voor het wonder. De manier waarop hij naar dingen en mensen kijkt is zo bijzonder. Zijn blik is zo veel meer lyrisch en milder dan de mijne. Iben is een stille dromer, een kleine genieter, een scherp waarnemer met een rijk gevoelsleven. Ik zie het wonder als ik naar mijn boontjes kijk. Mijn kleine, prinsheerlijke filosoofjes.