Soms scherpt het weer je verbeeldingskracht aan, maakt het van ons creatieve, positieve durvers en dromers.
Het was koud, er stond al wekenlang een shoot gepland aan zee voor een geboortekaartje. We  zagen de ideale winterdag zo voor ons. Niet te warm, niet te koud. En natuurlijk had ik de tip van het ‘thermisch onderhemdje’ al uitgebreid en met alle nodige uitleg aan de mama meegegeven.  Maar het weer bleef maar somber, het bleef maar regenen…
Mijn hart lag als een loden bol in mijn borst (borsten aangezien ik vrouwelijk ben? 🙂 ) wanneer we bij de opnieuw geplande datum  smeltende sneeuw kregen in plaats van de gehoopte zon. Maar, ik had het voorrecht dat de shoot doorging met één van mijn oude (goed, eigenlijk ziet ze er jong en niet oud uit 🙂 ) collega’s en ze me dus op bepaalde vlakken wel aanvoelde. Na de herevaluatie van het al of niet laten doorgaan van de shoot bleek dat de zon uiteindelijk ook bijdraagt tot het dermatologische verouderingsproces. Na lang beraad  besloten we wijselijk om de shoot op een binnenlocatie te laten doorgaan om onze jeugdigheid nog iets langer te bewaren (neen hoor, helemaal niet omdat de weergoden ons niet goed gezind waren, zeker niet).
Femke (zo heet mijn ex-collega) bracht een hond mee met ambitie. ‘Snow’. Als we dan niet genoten van een prachtige winterdag dan hielden we toch wel van een beetje sneeuw en  gure wind (en koffie aangeboden door de vrouw des ‘lofts’ waar de shoot doorging. Dankjewel, Veronique!)
De foto’s moesten iets nostalgisch uitstralen, ook het gevoel dat de lente komt, dat het tijd is voor nieuw leven.  Axelle, het meisje op de foto, ontplooide zich al vlug tot één van mijn favoriete modellen. Ze suist van een zekere persoonlijkheid. Charismatisch, mysterieus nostalgisch én schattig. Eind maart werd haar zusje, Cilou, geboren, al even schattig en charmant!
 

© Ann-elise Lietaert