Gezegend met geluk

Een ochtend in mei.

Weet je, tijdens sommige reportages krijg ik kriebels van binnen. Omdat mensen zo ongelooflijk mooi zijn. Omdat hun persoonlijkheid glinstert en je de liefde voor elkaar en voor het leven kan voelen kopje duikelen in de lucht.

Op zo’n momenten ben ik fan van zo’n sneeuwbollen, maar dan in de zomerse versie (heb ik waarschijnlijk ooit al verkondigd, alhoewel ik twijfel of deze al bestaan, misschien moet ik er een patent opnemen). Een bol die zo geurt naar groen gras, naar lente, naar lelies en naar blauwe hemel. Met in het midden zo’n nostalgische familiefoto waar bloemblaadjes omheen dwarrelen wanneer je er mee schudt. Zo’n bol die je als kind niet kan laten staan. Zucht.

Foto’s zijn echt zo’n heerlijke manier om mensen te verbinden. Herinneringen worden bewaard, achter de kaft van een album heb je nieuwe ruimtes om binnen te kijken. Tijd om héél even hier en daar in een moment te vertoeven. Beeldgedichten, onvertaalbaar en onherhaalbaar. Het gevoel hebben dat je het verleden in een boekje hebt.

Dit was ook weer zo’n hemelse reportage. Het gras was buigzaam groen, alles geurde naar zomer en ik zag zoveel liefde voor deze kleine meid. Terug eentje om te koesteren.

Het is goed om te beseffen dat het universum eigenlijk vooral mooi is 🙂