Kidsreportage: terugblik op de herfst
Die dag ging ons Rube naar JNM en ik had zelf terug een uurtje tussentijd voor ik deze fijne reportage had.
Lezen en mensen kijken dus. Luisteren naar de wind die in de bomen scharrelt en genieten van de zon. Kijken hoe een kind blaadjes in de lucht gooit en kijken hoe ze wegwaaien. Kijken naar moeders en vaders…
En dan komt er een man naast me zitten. Armen om zijn schouders geslagen. Alsof hij het midden op die zonnige herfstmiddag koud had. Ik ben altijd benieuwd naar het verhaal achter mensen waardoor het me soms moeite kost om niet naar iemand te zitten staren. En daarnaast vind ik mensen vaak gewoon ongelooflijk mooi. Ik kan uren zitten kijken naar iemands kaaklijn, of ik kan onder de indruk zijn van hoe iemand glimlacht, of ik kan niet stoppen met kijken hoe het zonlicht in iemands haren speelt. Als manlief mee is krijg ik vaak een kortaangebonden mededeling dat ik weer aan het staren ben. Hij vermoedt dat menig mensen mijn gestaar verkeerd kunnen interpreteren.
Maar dus, als ik staar, no worries ik vind jullie dus gewoon maar mooi, niet meer en niet minder dan dat. Maar toch, als ik word betrapt op mijn gluren dan voelt het een klein beetje alsof ik een spel verloren heb. Verloren. Van mezelf, van mijn nieuwsgierige genen. Van mijn ogen die steeds alles willen zien. Maar goed, de moraal (moraal kun je het eigenlijk niet noemen) van het verhaal was dat de man naast me vroeg of ik ‘scheldwoord’ wou stoppen met staren. Dan maar niet vertelt dat ik nieuwsgierig was naar zijn verhaal en dat ik vond dat hij een speciale neuslijn had. Ook niet gezegd dat ik wel wou luisteren, dat het misschien kon opluchten. En ik durfde al helemaal niet meer opkijken naar zijn boze buitenkant en zijn verdrietige binnenkant.
En zo kwam het dus dat ik netjes de krant zat te lezen en geen mensen zat te kijken op het moment dat dit fijn gezin arriveerde.
Naar deze fijne bende mocht ik een vol uur kijken zonder me schuldig te voelen. Kijken, bijstellen, afduwen. En terwijl ik bezig was voelde ik mooie beelden bovendrijven. De zon die door de bomen speelde en hun haren oplichtte. En dan dat brandpunt van verhoudingen. Van kijken, persoonlijkheden en verhalen kunnen en mogen vastleggen.
Zalig!
Drie héél fijne kinderen voor mijn lens en twee fijne dames als gezelschap!
Dankjewel voor het vertrouwen! Het was terug een prinsheerlijke, fijne herfstreportage!
