Fotogenieke nestwarmte!
Het regent, sneeuwt en het hagelt op weg naar Adinkerke.
Het autoraam is in momenten zo aangeslagen dat ik er amper nog kan doorkijken (ik denk dat ik een warme persoonlijkheid heb en dat in combinatie met hagel… dat heeft condens ;-))
Goed, doorheen de mailtjes weet ik al dat er een gezin op mij staat te wachten. Welk weer het ook wordt. Even aarzeling als ze me zien aankomen. De papa van het gezin vrij overtuigd dat ik niet de fotograaf maar een wandelaar ben. Met mijn wandelschoenen en rugzak geef ik vaak de verkeerde indruk. Chiroleidster werd ook al gezegd. Vond ik best wel een schoon compliment. Ik zie er jeugdig uit :-).
Goed. We hebben regen en wind en terwijl we daar even af toetsen welke weg we zullen volgen… maken de wolken zich schuifelend uit de voeten en doet de zon wat ze moet doen: ze schijnt heel schoon over de wereldbol. Op dat vlak heb ik echt al ongelooflijk veel geluk gehad! Met het weer én met mijn klanten. Ik had er dit jaar ongelooflijk veel die de weersomstandigheden omarmden. Die er ook in geloofden dat je tussen de buien door een heel fijne reportage kan hebben. Ik kan dan zo’n intense blijheid voelen tijdens zo’n reportages. Vooral als ik zie dat mensen het ook echt menen dat ze het niet erg vinden. Spontaan vreugdedansje (regendansje 😉 ) in mijn hoofd!
Een heel leuk gezin. Mathis is net een kleine tovenaar. Een kleine wetenschapper, boordevol weetjes. Ook hij zou zonder meer mee kunnen spelen in een verfilming van de boeken van Roald Dahl.
Van de mama van Mathis dacht ik dat ze iets deed in de sociale sector. Zo’n lieve, opgewekte vrouw! Weer zo iemand die de wereld echt opmooit door haar manier van communiceren, haar manier van zijn, …
Een reportage waar ik vrolijk huppelend (yep in de auto 🙂 ) van terugkeer. Zelfs met het feit dat mijn GSM het volledig laat afweten en ik op goed gevoel en zonder gps van Adinkerke naar Diksmuide moet rijden.
Ik stop per strekkende kilometer om de weg te vragen én krijg telefoonassistentie van manlief als ik op een bepaald mensloos stukje toch twijfel.
Mijn richtingloosheid blijft, daar kon de zeelucht weinig aan veranderen. Maar hé, een netwerk van wildvreemde weguitleggers en een lieve, geliefde bekende leiden me netjes tot Diksmuide. Hoe schoon is dat al niet weer?
Dank je voor de fijne ochtend!
Dat er veel mooie dingen mogen rijzen (ik wou reizen schrijven 😉 ) bij jullie ontdekkingsreiziger! Gefeliciteerd Mathis!
Heel fijn om jullie te ontmoeten!
Veel liefs,
Ann-elise
