Ik ben zelf een meisje uit een boerendorp.  Opgegroeid tussen koeien en velden.

In een stad is het anders. Aan de ene kant is alles meer open. Ooit was er iemand op kot die vond dat ik, met al wie ik was,  beter bij de mentaliteit van een stad hoorde dan bij het platteland. Omdat ik er zo Brussels uit zag. Het werd zelfs met alcoholstift op de muur naast mijn deur  geschreven. “Stadsmus”.

Ik vond dat zij meer het type stadsmus was. Maar dan niet Brussel. Eerder Gent. Of eerder een stad waar alle daken ongelooflijk goed toegankelijk waren voor nachtelijke uitstapjes… Zoiets.

En terwijl zij nu ergens ver weg, heel mooie daden verricht in Madagascar denk ik soms dat ze gelijk heeft. Dat ik inderdaad meer een stadsmus ben, ik kan me intens gelukkig voelen in een grootstad, waar kunst en culturen zoveel meer samen komen dan hier op het platteland.

Maar tot mijn kinderen een jaar of twaalf zijn ben ik er overtuigd dat ze thuis horen op het platteland, in de natuur. Ze moeten kunnen spelen, vrij rondscharrelen, ontdekken…

Anna en haar zussen zijn ook zo’n echte buitenmeisjes. Met rode wangen van het rennen, … Ik had het er over met Sofie (mijn schoonnicht :-D), de mama van Anna, vele mensen richten zich op het aanleren van heel veel vaardigheden, maar is het niet evenzeer belangrijk dat kinderen tijd kunnen besteden aan de dingen waar van het lijkt alsof ze vliegen, zoals buiten spelen bijvoorbeeld?

Geluk kun je voelen. Je ziet het als zo’n buitenmeisjes de boom inklauteren. Geluk kun je zien. Je ziet het  wanneer een boom haar bloesemblaadjes in het zonlicht over drie vrolijke meiden heen strooit en je naar hun gezichtjes kijkt, …  Of wanneer zo’n buitenmeisje een kikker kust (https://blog.ann-elise.be/2017/05/12/en-wie-de-kikker-kust/) Zalig!

Dank je voor de fijne voormiddag!

Dank je voor het vertrouwen!

Veel liefs,

Ann-elise

www.ann-elise.be