(Alsjeblieft, geen) GEBREK AAN JOU…

Altijd bereikbaar. Nooit meer verbonden.

Vorig jaar had ik de eer om anderhalve maand te mogen exposeren in het gemeentehuis van Langemark. Een tentoonstelling over het gebrek aan aandacht, het gebrek aan aanwezig zijn, …

Gebrek aan jou in de verste verre betekenis. Jij, ver, ver ver weg van mij…

De lokroep van onze smartphone zorgt dat we veel momenten nauwelijks nog beleven. Er wordt massaal veel gepost met de eerste schooldag, met de Sint, wanneer onze kinderen jarig zijn. Maar in plaats van bij ons jarig boontje is onze aandacht op Facebook, op WhatsApp.

(de panelen waren heel veel groter dan jullie scherm, ik typ het er even bij waar het moeilijk leesbaar is)

Vergeet de wereld niet te vertellen dat ik zes ben geworden. Post een selfie met de mooie taart op jouw nieuwe borden. Uiteraard, papa, typ je erbij dat je heel veel van me houdt. Dat je het mij niet zegt laat je misschien wat koud, maar vertel ze, dat mijn broer en ik jouw wereld zijn. Laat de tijd maar verder glijden zonder jouw aandacht aan onze zijden. HAPPY BIRTHDAY TO ME

Samen schaken. (Zwijg even! Wacht! Kind-erger-je-niet!). Even posten zodat de wereld onze fijne tijd samen ziet.

Sociale media: gij meester in het vertolken van roze wolken.

Met deze tentoonstelling wou ik niet met de vinger wijzen (want ook ik pleit in momenten schuldig als ik nog heel even een mail van een klant wil checken en nog heel even – heel even – de berichtjes op WhatsApp lees en ook nog heel even – heel even – mijn meldingen op Facebook bekijk). En nog heel even – heel even – de lieve kleine kerel vergeet die ondertussen al even – heel even – staat te wachten.

“Luister je papa?”, vraag ik. En – druk, druk, druk – scroll je verder.

Ik heb vroeger nog in de bijzondere jeugdzorg gewerkt. En ik ben bang voor een tijd waarin mensen nog meer afwezig zijn. Niets is zo effectief als luisteren (ook naar wat niet wordt gezegd), als het aangaan van een gesprek… Daarbij komend vind ik sociale media heel vaak vernietigend voor nuance en tolerantie (maar dit wordt misschien ooit een andere tentoonstelling 😉 ).

Zinloos geweld.. als niemand **zin** heeft om te luisteren…

Je kinderen beSCHERMEN anno 2020 (met een niet te meten afstand).

Altijd ergens anders met woord en hoofd. Straks zul je luisteren heb je beloofd. Wie vindt mij terug waar ik verloren ging?

Geen wortels en al zeker geen vleugels wanneer bij elk biepje het gesprek even wordt onderbroken om op een mobieltje te tokkelen.

Geen vleugels zonder wortels. En zo fluiten we sprookjes over echt geluk buiten.

Het is zo belangrijk dat we als ouders wortels geven aan onze kinderen. En zaadjes kunnen alleen maar wortel schieten bij voldoende aandacht.

Nieuwjaarswens: ik wenste dat jij mij wenste.

We geven onze kinderen een groot geschenk wanneer we ons appjes-ding wat vaker in een andere ruimte leggen en onze oprechte aandacht besteden aan wat echt waardevol is.

Vader: “Siri zeg dat hij ophoudt met zijn vervelend gejengel.”
Siri: “Ik begrijp Siri zeg dat hij ophoudt met zijn vervelend gejengel niet helemaal. Misschien zou het kunnen zijn een kleine vorm van weelde als je hem net zoveel als mij streelde.”

MAAR:
HET KAN GELUKKIG OOK ANDERS!

Dus lieve, lieve mensen:

Laat er vooral en bovenal nooit geen gebrek aan jou zijn! Geniet van elkaar! Van elke dag! Van elk moment!

Genieten van dit leven. Genieten van dit even!

Een grote dankjewel aan iedereen die langs kwam! Veel lieve bekenden maar ook enkele fijne niet-meer-vreemden leren kennen!

Dankjewel aan zovelen om de tijd te nemen om iets neer te pennen in het gastenboek!

Een kleine selectie lieve woorden uit het gastenboek: