Thuiswerken
Het thuiswerken deze winter leek geen dealbreaker te zijn. De troosteloosheid van een winter zonder veel zon maakte mij triest. Alsof de regenbuien niet alleen het land maar ook mij geselden. Mijn wereld leek zo klein en tegelijk zo groot. Het werken zonder colléga’s woog plots enorm. Ik ontmoette klanten in het weekend maar voor de rest was ik tijdens de week overdag te vaak alleen.
Uiteindelijk was ik mijn continue tienerdrama moe en besloot te gaan co-worken in Regus. Bij gebrek aan een gezellige co-working plek in Ieper….
Ik had het gevoel dat ik niet paste tussen de statige mannen en de dames in mantelpakjes. Ik zag menig wenkbrauw bedenkelijk de lucht in gaan wanneer ik in of uit de lift stapte (ze hadden geen trap, ik heb me echt suf gezocht, en toen ik het vroeg bleek dat een heel erg rare vraag te zijn).
Ik had het gevoel dat iedereen naar me staarde als ze samen met mij in de lift stonden. Alsof ik van een andere wereld kwam. Eén man bleef staren, een soort van afkeuring alom in zijn blik. Ik dacht het te begrijpen. Ik beantwoordde niet aan zijn definitie “vrouw”. Ik föhnde niet elke ochtend mijn haar en ik schoor niet elke dag mijn benen, maar goed, hij waarschijnlijk ook niet.
Ik hield me zelf voor dat ik nu nog niet wist dat ik binnenkort mateloos van al deze mensen zou houden na de talloze fijne gesprekjes die uiteraard zouden volgen in deze lift.
Ik ging er elke dag trouw naar toe, maar er bleken géén andere coworkers te zijn. Enkel mensen die een apart kantoor huren. Na dag drie kwam ik erachter dat er slechts 2 andere mensen waren die de heel veel plaatsjes om me heen sporadisch bemanden. Ik voelde me onmiddellijk thuis. Alleen dus. Ik besloot om terug thuis te werken.
Mijn druk seizoen brak aan en ik voelde me terug de persoon die ik vorige zomer en lente was… Ik genoot van de vele nieuwe contacten, keek uit naar het herstarten van mijn cursus wildpluk… en dan kwam Corona…en ik sloeg terug alle deuren opnieuw dicht…
We maken er thuis het beste van… we bakken… zetten fopkaarsjes op de cake om ons geïmproviseerd lentefeest langer te laten duren. Ik ben blij met mijn wildebrassen om me heen… en stiekem blij met de erkenning… want op what’s app stijgt het aantal mensen die mijn gevoel van deze winter begrijpen schrikbarend… We zijn niet gemaakt om alleen te zijn. Het ligt niet aan mij.
Ik wrijf over mijn lamp…
Ik hoop van harte dat iedereen de maatregelen volgt zodat we straks terug andere mensen kunnen ontmoeten en omhelzen. En, zodat ik, over enkele maanden, elke morgen een kopje koffie kan drinken met de fijne co-worker die zich, na het lezen van deze blog, spontaan heeft aangemeld (want ik heb wel nog een plaatsje vrij naast mijn bureau :-)).
Liefs,
Ann-elise
