Wondermooie familiereportage
Terwijl ik stiekem verlang naar lente en uitkijk naar schaapwolkjes in de lucht, blik ik nog even terug op de herfst. Mijn buitenstudio blijkt weinig toegankelijk deze krokusvakantie. Ik vermoed dat één van de weergoden onze overeenkomst om uiteindelijk toch alle reportages buiten te laten doorgaan heeft opgegeten. En vergat te verinnerlijken. Zoiets.
Anders dan bij miezerig regenweer heb ik bij mooie dagen geen voorgenomen plan of een richting. Ik laat me leiden door wat ik zie. Ik loop vaak op onzichtbare wolkjes als ik een plek vind waar het licht perfect invalt. Zoals hier.
Deze reportage was in hartje november. Een zondagmorgen, een zalige najaarsdag. De zon droogde langzaam de dag. De bomen schudden liefjes, lieten hun bladeren dwarrelen.
Voor de lens terug een heel fijne, echt mooie familie. Met een lach die deed denken aan zomer zorgden ze voor stralende foto’s.
Dank je voor de heerlijke reportage!
Lieve groet,
Ann-elise
