Ode aan de zorg
Deze reportage van thuisverpleging Vieren deed ik in november. Ik ontmoette Sarah en haar fantastisch team.
Net als Sarah zijn er nog heel wat van mijn klanten- en vriendenkring die werken in de zorg. Mensen in de thuiszorg, in ziekenhuizen, woonzorgcentra, maar ook opvoeders in de gehandicapten- of bijzondere jeugdzorg.
Ook naar mijn klanten toe vraag ik bepaalde toegevingen. Reportages moeten verplaats worden. Ik kan hen geen duidelijkheid geven. En het valt me op dat het net mensen uit de zorg zijn, die lieve en begrijpende mailtjes terug sturen. Als ik hen vraag hoe het met hen gaat, wel, dan krijg ik steevast terug: “Ca va. Soms lastig. Maar het gaat. Met vallen en opstaan. En onderweg ook nog een koprol. En… dat het ook wel gewoon moet gaan.”
Hoeveel Jezussen en mega Mindy’s in burger telt onze samenleving? Ze brengen een verhaal van weerbaarheid, van teamspirit, van zorg dragen voor. Ze hebben geen app bezieling of doorzetting nodig, ze doen het gewoon.
Stiekem voel ik me schuldig dat ik ‘gewoon’ thuis zit, terwijl zij elke dag opnieuw het beste van zichzelf geven.
Zoveel toewijding… En we dekken de lading niet met applaus en een witte vlag. Ook niet met een eenmalige bonus van 1450 euro. Kunnen we alsjeblieft ook na corona zorg dragen voor onze zorgverleners?
Denken we daar even aan bij de volgende verkiezingen? Dat na alle besparingen met steeds minder middelen, steeds minder personeel en minder tijd… dit ook even wordt recht gezet? Ik stond enkele jaren terug in de zorg, en als ik de verhalen van mijn vroegere collega’s hoor, dan wordt het alleen maar erger… Zo kan het niet verder… De werkdruk, het tekort aan personeel, aan middelen, …
Lieve Sarah en collega’s,
Lieve ex-collega’s,
Lieve dichte en verre verpleegkundige buren en opvoeders,
Lieve zorgvrienden,
Lieve zorgdragers,
Een grote dankjewel!
Lieve iedereen anders, (lieve?*) politiekers,
Denken we aub aan hen, bij de volgende verkiezingen?
Dank je,
*: sorry, bij sommigen heb ik echt wel mijn twijfels
Reacties
Heel mooi gedaan.
Ken de groepen die je fotografeerde.
Mensen met het hart op de juiste plaats.
Dankjewel voor jullie appreciatie!
Marleen, ook thuisverpleegkundige samen met collega’s .
Nb: heb nog je opa en oma verzorgt.
Warme mensen !
Warme mensen die warme zorg mochten ontvangen.
Eigenlijk wel blij dat ze dit niet moeten meemaken…
Mijn hart breekt als ik denk aan mensen met dementie… Mamie de laatste weken in het rusthuis… ZE was al zo verward, laat staan dat er dan niemand is die haar nog knuffelt, dat je haar niet meer kan zien en weet dat ze zich zo al zo verloren voelt…
Inderdaad! Mensen met het hart op de juiste plaats, zoals zovelen in de zorg.
Dank voor je berichtje!
Groetjes,
Ann-elise
Mijn nichtje zit in het team van sarah en haar zus is verpleegster. Veel vrienden van me die in de zorg werken. Ik haat het woord ‘Helden’ dat nu overal gebruikt wordt. Het zijn gewone mensen die het aller allerbeste van zichzelf geven met alle risico’s vandien. Dank ze gewoon uit de grond van je hart en inderdaad…. ben ook benieuwd of deze mensen na de crisis meer middelen of collega’s, opslag of nog altijd van die ‘adoratie’ zullen kunnen genieten. Of de patiënten in ziekenhuizen wiens behandeling werd uitgesteld nog begripvol of geduldig zullen zijn. Voor alle zorgenden: hopelijk worden jullie na dit alles opgevangen na alle stress en druk. Allen hopelijk gezond en wel!
Dag Christa,
Inderdaad, dat wil ik ook duidelijk maken… dat deze adoratie niet klopt met alle besparingen die reeds zijn gebeurd… Dat het geen ‘helden’ zijn van het moment… maar dat ze ook anders het nodige respect zouden mogen verdienen…
Ik duim mee voor een geduldige en begripvolle samenleving na corona… Hopelijk hebben we er met zijn allen iets uit geleerd.
Hou je goed,
Groetjes,
Ann-elise