Over vrouwen aan de haard en een wondermooie Jeanne voor de lens!

Op een koude ochtend in het prille voorjaar was ik om 7 uur ter plaatse om vuur te maken in barak De Vinck.

Ik vermoed dat vrouwen aan de haard daar vandaan komt. Dat er ooit heel lang geleden een vrouw was die net als ik een beetje verstrooid van aard was, waardoor het met regelmaat gebeurde dat het vuur in de kachel doofde.

Ik denk dat haar man op een bepaald moment zei: “vrouw, blijf alsjeblieft aan de haard”. En dat de zoon van de zoon van die man dat is blijven herhalen tegen zijn vrouw en uiteindelijk één of andere politieke partij heeft opgericht met als slagzin “vrouwen aan de haard”. Iemand als ik, was dus medeverantwoordelijk voor het stichten van dergelijke partij. Of toch niet. Iemand als haar man was daar verantwoordelijk voor. Want mijn man heeft meer begrip, dus ik vermoed dat als die man wat meer op mijn man had geleken er een partij zou zijn opgericht waar ze heel begrijpend glimlachen, je blijven de kans geven om het toch maar goed te doen en komen helpen waar nodig.

Stel je voor, dan stond er met regelmaat een politieke partij aan de deur om te vragen of ze je met iets konden helpen. Hoe fijn zou dat niet zijn?

Soit, het moraal van het verhaal. Ik was heel blij dat het binnen warm was voor mijn klanten. Met dank aan de kachel en mijn volhardendheid en zonder tussenkomst van mijn man of wie dan ook :-).

Ik had toen nog geen weet, hoe vanzelfsprekend warmte in onze samenleving was. En dat niet enkel mijn bankkaart maar ook ikzelf met regelmaat contactloos zou worden…

Ik mis mijn leven van toen, en het is zonde dat ik toen, op die dagen, niet bewust was van welke rijkdom ik toen bezat. Ik mocht nog handen geven, knuffelen en kussen met vreemden.

Ik hoop zo dat ik binnen enkele maanden kuchkapje in een sprookje kan gieten en dat de kinderen van onze kinderen met rode oortjes luisteren naar dat bizarre verhaal van 2020.

Hoe ik zelf over corona en de maatregelen denk? Wel, hangt af van hoe laat het is en wat ik gedronken heb :-). Grapje. Neen, ik vind dat er te veel angst wordt gecreëerd, dat er te weinig wordt in gezet op het versterken van ons immuunsysteem. Als je het mij vraagt? Blijf vooral niet in je kot maar ga naar buiten! Adem die zuurstof in, in bossen en velden, ga wandelen! Geniet van de zon! Van gezonde voeding! Laat kinderen buitenspelen en zich vuil maken! Wordt geen smetvrezer op plaatsen waar het niet hoeft (zoals je eigen tuin bijvoorbeeld)! Maar dat is mijn verhaal en zienswijze die wellicht gekleurd is door de mensen met wie ik sprak en de artikelen en boeken die ik las.

Verder luister ik. Respecteer ieders grens en behoefte. Verander in mondkapje waar het moet maar stel me vragen als ik het ding aanmoet in publieke buitenruimtes zonder ander publiek. Ook al heb ik best een heel mooi mondkapje dat perfect past bij het kleur van mijn ogen, ik geloof en voel dat het mondkatoentje er voor zorgt dat ik minder zuurstof binnenkrijg.

Maar goed, terug naar toen. Naar die wondermooie zondagmorgen. Précorona.

Een heel fijn gezin. Positiefs en speels. Met een veelkleurige schoonheid verschijnen ze ondertussen jaarlijks voor mijn lens. Een gezin die zonder meer wat van hun gezelligheid kan verhuren. Ze zijn een beetje de samenvatting van mijn favoriete klant :-).

Alle drie de kinderen hebben iets bijzonder moois over zich. Dit jaar mocht Jeanne in de picture. Tijdens de fotoshoot droomde ze af en toe heel even weg. Op andere momenten was haar blik bijzonder fris en contrasteert het aandoenlijke met de omgeving.