blog / Illustratie

Ik schrijf haar deze brief niet uit liefde. Laat dat duidelijk zijn.

Dag lieve jij,

Als we in stereotypen spreken dan ben jij veel linkser in gedachtengoed dan heel wat andere mensen.

Dreig je een grens over te gaan als je jezelf voedt met wat voor jou noodzakelijk is? Lichamelijk en sociaal contact?

Wanneer jij praat met mensen die er anders over denken dan ben je hun plantjes water aan het geven om over jou te oordelen.
Ze hebben hun mening klaar, vaak voor ze echt willen luisteren.
Dus ben jij onlangs beginnen zwijgen.
Een zinloze en zinnenloze conversatie.
Jij krijgt het stempeltje dat je makkelijk moeilijk doet.
Voortaan verkondig je alleen nog maar je mening in eigen kring. Je wereld kraakt.

Vorige week maandag heb je sinds héél lang terug een vreemde geknuffeld (Dankjewel, V.).
Nadat je elkaar heel lang in de ogen had gekeken.
Iemand die notie had genomen van je liefde en al je verdriet.

Toen je zelfstandig begon koos je voor een wereld met een ongenuanceerde eigenzinnigheid,
jij, ja jij, die het zo belangrijk vond dat alles vrijheid ademde.

Ik hoor jou constant krijsen in mijn oren.
Jij bent mijn motief om verder te gaan.
Je schiet nog beelden maar je bent bang dat ze binnenkort niemand nog raken.
Omdat er zoveel van jezelf, zoveel van hoe je werkt verloren gaat. Omdat je de nabijheid mist.
Omdat jij normaal degene bent die stoere prinsessen en knappe filosofen in stijl over grachten draagt,
omdat jij degene bent die uren kan blijven napraten
na een shoot omdat je de mensen boeiend vindt en het plaatselijk terrasje er zo leuk uit zag.

Zul je goed zorgen voor jezelf?
Je bent wellicht veel knapper als je zielig doet
maar ik mis je enthousiasme en je positiviteit.

Je doet voor de buitenwereld alsof je wakker bent,
maar 6 koffietassen geleden voelde je je ook al zo moe vanbinnen.

Het verleden dat jij leed was mooi.
Ik wil jou niet vullen met berusting…
Dat dit onze nieuwe realiteit is met een ziekte
en daarbij komende omstandigheden die nooit meer zullen wijken.
Je bent zo op zoek naar dat wat nooit werd gemist
maar die er nu, in deze omstandigheden, plots niet meer is.
Geef je alsjeblieft niet over, lever je alsjeblieft niet uit aan een samenleving die hierin berust.
Er wordt godverdomme zelfs niet meer geëlleboogd.
Het meest positieve woord is tegenwoordig “negatief”.

De nachten worden smaller.
Volgens velen zijn de maatregelen schijnbaar pijnloos.
Want wie zijn wij om te vinden dat er ook andere dingen belangrijk zijn?
Dat er bijvoorbeeld mensen in rusthuizen sterven van alleenigheid?
Dat jongeren er mentaal onder doorgaan?
Dat het suïcidecijfer hoger ligt dan ooit?

Wat als de warmte in onze samenleving opraakt?
De helling steil wordt?
Het licht donkerder?

Heel vaak zie ik een glimp in je ogen vlammen van wildernis.
Dan weet ik waarom ik zo hard vecht voor jou.
Alsjeblieft, dreig niet met weggaan naar een wereld die de jouwe niet is.
Gooi de handdoek niet in de ring.
Blijf doorgaan met wat je doet, met hoe je denkt.
Het komt goed.

Ik schrijf jou deze brief niet uit liefde.
Laat dat duidelijk zijn.

Ik mis je gewoon.
Jouw enthousiasme.
Ik mis het.
Heel erg.

Liefs,

Jezelf.

ps: Ken jezelf, ook ik vind dit binnen aanzienlijke tijd
(ik denk binnen ongeveer welgeteld één uur en 15 minuten en 13 seconden)
te melig, niet voor publicatie vatbaar…

Dan ben ik er terug met natte haren in een frisse stemming…

fris en fruitig…

van kruin tot kin…

maar nu wentel ik me nog heel even in dit zelfmedelijden,
in mijn tranenmeer, mijn troostenrijk.
Bij gebrek aan een goed gesprek op café,
bij gebrek aan een andere vakantiebestemming…
Die dingen eisen nu eenmaal hun tol…

Morgen ga ik op zoek naar betere alternatieven dan een tranenmeer.

Dat suggereert meteen ook enthousiasme en positiviteit 😉.

Godzijdank.

Dank voor uw begrip. A-E.