Ik heb ooit een lief gehad die het uitmaakte omdat ik “te extreem” was. Aan zijn toon te horen was dat niet iets om trots op te zijn. Mijn eerste werkgever in de bijzondere jeugdzorg vond me “te idealistisch” en “te utopisch”. En ik ben volgens nog anderen “te zweverig”, “te alternatief” en “teveel van alles”. En ik heb het me vaak afgevraagd, of mijn ideologie, mijn manier van denken, mijn zijn, iets is om me over te schamen. En vaak blijf ik in stilte steken als ik weeral eens het gevoel heb dat wat ik zeg er toch niet toe doet en me onbegrepen voel (en dan denk ik dat andere mensen denken dat ik “te arrogant” ben omdat ze mijn stilte en mijn sociale onhandigheid klasseren in dat hokje “arrogantie”*). Dan voel ik me vaak Ann-elise. Niet met de A van arrogant maar met de A van Aldi.

Maar goed, geheel bij toeval kopje duikel ik dit jaar in de teksten van Hannah Arendt. Ik lees over de gevaren van het gelijkheidsdenken. En ik kom op onverklaarbare wijze in de opleiding kunstzinnige therapie terecht, waar ik naar mezelf leer kijken op een andere manier en leer om niet te projecteren.

Ik leer dat een bepaald idealisme wellicht bij mij en mijn leven hoort als de kogel bij de kerk en de ananas op jouw pizza Hawaï. En dat mijn extreem denken eerder neigt naar verschilligheid, wat op zich dus geen slechte eigenschap is.

Ik leer dat wanneer ik het gevoel heb dat de boel niet klopt, ik verstikt wordt door de verkeerde woorden, ik gewoon de boel de boel mag laten en ik verder op zoek mag gaan naar de plek waar mijn woorden zin(nen) vinden.

Voor het eerst krijg ik af en toe mijn gevoelens op kamertemperatuur. Twijfel zet ik uiteraard aan de kant. Bij voorkeur door bier te drinken op café, en dit te combineren met surflessen aan de locals ;-)*.

Daarnaast blijf ik me ook vaak voelen als dat pakketje dat niet werd afgehaald. Dan kijk ik naar mezelf. En ik denk: “Daar staat en gaat ze dan”. Die vrouw. Met mijn naam. Mijn leven. En ik kijk hoe ze mijn leven consumeert, hoe ze er in slaagt foute keuzes te maken als ze mensen uit onmacht negeert en zichzelf weer bepaalde kansen uit werkgerelateerde onzekerheid ontneemt.

En aan de andere kant, dat gevoel, dat er verderop nog heel wat ligt dat voor haar bestemd is. Want ik denk altijd per ongeluk dat alles nu nog echt moet beginnen. In 2023 dus :-). Ik ben bang van het voorbij van alles en koester de raadselachtige hoop dat bepaalde zaken dan toch echt mijn richting uit zullen komen.

En ook al wissel ik nog steeds sneller van gemoedstoestand dan van slip, luistert mijn hoofd niet altijd, zit mijn stokbrood soms tussen de schuifdeur van Willy, worstel ik in vriestijden met het botanisch verlies van plantenlijkjes uit mijn niet altijd verwarmde woonwagen en verwijder ik me uit onmacht, een vorm van zelfhaat en sociale impotentie uit menig whatsappgroepen (want: wat ben ik voor een onmens als ik al niet voor mijn planten kan zorgen?).

Toch blijven het kind dat ik was en de vrouw die ik werd, nog steeds zwanger van zoveel dromen en idealen. En ik droom en idealiseer de allermooiste wereld, ver voorbij de ruis in het hart van onze samenleving. Want ik hou – in extremis – van foto’s waar mensen oprecht glimlachen, tekeningen die kronkelen en teksten die fonkelen, van menslievende mensen. En ik beroep mij op het recht om gewoon mezelf te mogen zijn.

Daar waar mijn taal faalt, daar waar ik ooit te nonchalent over geluk heb gedacht, daar wens ik jullie het allerallerbeste, het allerallerschoonste, …

Zelf rij ik, zwanger van idealen en met de geur van het nieuwe jaar voor me, in 2023 gezwind naar mijn allermooiste doelen, met Willy door weer en wind.

Dankjewel voor de mooie (hervonden) vriendschappen, het vertrouwen, de fijne babbels en de lieve glimlachen! Dankjewel om de ananas te zijn op mijn pizza Hawaï! Mijn aap uit mijn mouw! Mijn kers op de taart! De chocolade in mijn mousse!

Ik zie jullie graag!**

Liefs,

*ik maak vaak de denkfout, door te willen denken wat andere mensen denken, ik denk dat dat neigt tot foute denkgedachten 🙂