Ik had mijn jongens maandagavond beloofd om samen te bakken. Het was zo’n perfect ‘gelukkig’ momentje. Jutta, ons nichtje, was haar huiswerk aan het maken terwijl mijn jongste zoontje de ingrediënten aan het roeren was. Rube, mijn oudste, was het eiwit aan het opkloppen. Met twee handen, de mixer er zeker niet uithalen. Zo had ik het hem enkele jaren terug al geleerd.
Geen geruzie over wie wat wou doen. Een gezellige oktoberse namiddag. Dacht ik. Tot Rube plots begon te tieren. Hij had het knopje van de mixer willen uitzetten en zijn haar was tussen de kloppers geraakt. Direct stekker uit het stopcontact… maar het kwaad was al geschied. Een heel groot deel van zijn haar was gewoon uit zijn hoofdje gerukt.  Kleine broer aan het schreeuwen, Jutta aan het tieren… en Rube zijn pijn rimpelde door de lucht terwijl hij in elkaar zakte van de pijn, begon te sudderen, schokken, beven…
Ijs er op, gebeld naar dokter en meteen naar spoed… Buiten het haar enkele klein hoofdwondjes. We hebben geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn…
Op spoed hadden we de allerliefste verpleegsters en een fantastisch arts (dankjewel dokter Steen!) die mijn boontjesteam (niet alleen Rube maar ook de anderen want we waren allemaal enorm geschrokken) onder hun hoede namen. Er werden chocolademelkjes gehaald voor de kids en na afloop mocht iedereen nog even in de ambulance (met lichten!)… Ik had het gevoel dat waar ik op dat moment in tekort schoot, zij het op een fantastische manier even van me overnamen. Ze zorgden dat ze het alledrie eventjes konden vergeten. Zorg in zijn uitgepuurde vorm! Wat een topteam!
Zelf blijf ik  het beeld voor me zien. In te veel details en altijd dat gevoel dat mijn zintuigen niet in hoge staat van paraatheid verkeerden alhoewel ik direct gehandeld heb… Het idee dat ik dit voorkomen had kunnen hebben slaat me in het gezicht. Keihard. Telkens opnieuw. Dat ik hem nooit had mogen het eiwit laten opkloppen. Ik had hier nooit het gevaar van ingezien. Niet op deze manier.
Daarom aan alle mama’s, kleuterleidsters, juffen, .. wees super alert als je kindjes hier mee laat helpen! Iedereen reageert verrast, bijna iedereen zegt dat ook hun kindjes dit af en toe doen… Let op! Voor hun haar, touwtjes aan hun truien!  Ik blijf het beeld voor me zien… blijf zijn gegil, rauw van de pijn, horen…