Een grote 6 jaar geleden werd ons Ruubje geboren. Na een zware bevalling nam zijn eerste adem de onze eventjes weg. Het was echt een pracht van een baby (nu niet fronsen en denken dat alle ouders dit vinden van hun kindje. Eerlijk? Ik had echt nog nooit zo’n mooie baby gezien en ik moet eerlijk bekennen dat er al vrij veel mooie baby’s geboren werden in mijn familie dus het was echt wel een supermooie, fantastisch, prachtige baby).
Na enkele weken begon Ruubje steeds meer en meer te huilen. Na opname in het ziekenhuis bleek dat ons Boontje een erge vorm van reflux had. Een serieuze zoektocht naar alle mogelijke middelen leidde ons enkele maanden later tot bij een osteopate in Brugge die, zo bleek later,  een eigen praktijk had in Moorslede.
Bij sommige mensen heb je het gevoel dat ze je passen als een vertrouwde winterjas. Wel, bij Ilse, de osteopate had ik dat ook. Ze was veel meer dan de osteopate van ons Rube. Ze is zo iemand die, innerlijk en lijflijk doordrongen van wat ze doet,  het beste uit zichzelf maar ook uit de ander naar boven haalt.
Ik vond het enkele weken geleden dan ook heerlijk dat ik in wat frisse najaarslucht tussen de blaadjes heerlijke plaatjes mocht schieten van haar zoontje en dochtertje.