Illustratie

En als je geboren wordt op de dag dat je tante de glasbol afwerkt… dan krijg je een eervolle vermelding!

De glasbol ademt van luchtigheid en woordspelingen maar aan de wortel daarvan: toch wel een soort drama, een soort naïeve ernst over wat er met deze ‘bol’ gaande is.

 
Ik probeer zelf mijn steentje bij te dragen tot een betere planeet en toch… terwijl ik zelf mooie woorden en boodschappen meegeef op de glasbol betrap ik mezelf op zondigen wanneer ik terug net iets minder ‘milieubewust’ bezig ben. We kunnen en mogen niet alles als ontoereikende argumenten van tafel vegen.  Tijdens het werken mijn smartphone   van 2 meter hoog  laten vallen (eigenlijk eerst de lucht ingegooid omdat ik geschrokken was en hem dan laten vallen) met als gevolg dat het grote inspanning vergt om mails  te kunnen lezen en etc op het gebroken schermpje. Terug een klein dilemma en een innerlijk conflict. Het hoofd en het hart hebben soms een ingewikkelde verhouding. Maar de prinses op de erwt in mij is  supergevoelig  voor de stugheid van het materiële bestaan en belooft me pas een nieuwe als hij echt niet meer werkt en alles onleesbaar is geworden. Het analytisch vermogen van een mens kan soms verbluffend groot zijn (als het niet wordt afgeleid door sentimenten en irrationaliteiten 😉 )
Mijn laatste schilderdag was er op de radio een interview met een journalist in Aleppo. Hoe komt het, dat wij mensen, met hersens met zo’n analytisch vermogen, in staat zijn om zo onder de gordel te presteren? Onze moraal is met de jaren gegroeid. We verbranden geen heksen meer, mensen met een handicap hebben rechten, het is meer dan normaal geworden dat kinderen geen lijfstraffen meer krijgen, in veel landen kunnen kinderen naar school. Hier in België kunnen we spreken  van gelijkheid tussen man en vrouw. Als  we 50 jaar terug kijken in de tijd kunnen we spreken van vooruitgang. Ik geloof niet dat de mens slechter is geworden… maar door enorme technische vooruitgang leidt het tot afgrijselijkheden op een veel grotere schaal… Soms is de mens een onvoorstelbaar boosaardig wezen… en zoals Jan Terlouw ooit verwoorde: “het roofdier is in ons, maar door onze grote herseninhoud zijn we kwaadaardiger, gevaarlijker, destructiever dan welk dier ooit.”
Wij mensen kunnen rampzalig destructief zijn, maar dat is gelukkig niet alles. Want net op de dag dat ik container afwerkte was mijn schoonzus aan het bevallen van haar zoontje Isaak. Als ik haar, maar ook mijn andere schoonzussen die onlangs bevallen zijn, zie genieten van hun klein wondertje dan weet je dat de mens het vermogen heeft om inzicht te krijgen in de grootsheid van de schepping. We hebben het vermogen eindeloos lief te hebben.
Mijn nuchtere ik beseft ook wel dat ik met mijn vermogen van liefde de ongelijkheden in de wereld niet kan aanpakken… maar toch…  mijn wens…  voor Rube, voor Iben, voor Isaak, voor al mijn neefjes en nichtjes, voor ALLE kinderen OVERAL op deze wereld: humane tijden.