Als er iemand zou zijn die me vanuit ‘google earth’ zou kunnen volgen in straatjes en weegjes dan zou die persoon hoogstwaarschijnlijk meewarig zijn hoofd schudden. Elke keer opnieuw slaag ik er in om op 10 kilometer van thuis alsnog te verdwalen. Omdat ik heb leren geloven in mezelf ben ik er rot van overtuigd dat er ooit een dag komt dat ik zonder meer zal kunnen vertrouwen op mijn eigen richtingsgevoel. Al biddend en prevelend ga ik elke dag opnieuw de wegen te lijf om te constateren dat deze dag nog steeds niet is aangebroken. Ook als mijn man rijdt blijf ik toegewijd geloven in mezelf en probeer ik hem te overtuigen van mijn richtingsgevoel (Voor Brussel centrum volg je dus toch beter gewoon Brussel centrum in plaats van je man te overtuigen die andere afrit te nemen).
Vanavond enveloppen gebracht naar een klant (een hele leuke, lieve, fantastische, hoogzwangere klant ;-)) en uiteindelijk na een gevecht van enkele kilometer (de omweg bleek uiteindelijk  groter dan de afstand klant-thuis en de weg was eigenlijk zo eentje voor ‘dummies’) toch opnieuw mijn eigenwaarde opgeofferd voor de vervelende stem van mijn gps.

© ann-elise