Een eindje geleden was er een vrije schooldag. Tussen het werken door sprak ik met mijn 2 kanjers over geluk.  We zaten samen in de keuken op de grond, in kleermakerszit, te kletsen. Rube vertelde me dat hij zich altijd gelukkig voelt in opa’s tuintje. Een stukje familietuin, ergens verborgen in een oase van rust.
Iben vertelde dat hij het leuk vindt als hij met grote mensen dingen mag helpen.
Zo puur, simpel kan geluk dus zijn.
We gingen op weg naar opa’s tuin, waar ook ik me altijd zo heerlijk rustig maar ook vrolijk voel. Het is een plek waar ik als kind met mijn ‘mamie’ (grootmoeder) heel vaak kwam. Het voelt er zo warm, zo zacht, zo vertrouwd.  Een plaats waar ik me zo vrij voel. Mijn jongens (en ik!) kunnen er spelen, rondscharrelen, ontdekken… een waar paradijs, Ja, ook ik kan en mag er gewoon kind zijn zonder dat er ook maar iemand meekijkt. Stom dat je soms geremd kunt zijn door andere mensen.
Rondscharrelen. Hier ben ik mijn ouders ongelooflijk dankbaar voor. Voor het buitenspelen, voor ons eigen stukje landbouwgrond, voor de vele tuinpicknicken in ons bos, de vele namiddagen bij mijn grootouders op de boerderij, …
Weet je, als de liefde voor de natuur op jonge leeftijd is aangewakkerd dan denk ik dat het moeilijk is om geen waardering te hebben voor wat groeit en bloeit.
We picknickten en beleefden een zalige namiddag in opa’s tuin en ’s avonds zag ik Iben letterlijk en figuurlijk groeien bij het uitoefenen van ‘grote mensen dingen’ (wie Iben kent weet dat hij dit ongelooflijk voorzichtig doet :-)). Niets lekkerder dan vers, zelfgesneden brood 🙂