Het klopt als een bus! Proficiat!!!!!!!
Als Sofie van Suffis trouwt dan moet alles wel kloppen als een bus… 🙂
Op 30 september stapten Sofie en Wes in het huwelijksbusje.
Om hun zonnige en stralende levenshouding nog wat extra kracht bij te zetten, droegen de plaatselijke supporters gouden accessoires, en uiteraard ging de verkondiging van hun liefde gepaard met een ‘big smile’. Ik vermoed dat als er een olympisch discipline zou zijn voor spontaan lachen dat Sofie deze zeker zou hebben gewonnen.
Een dag waarin in een zekere eenvoud alles toch bruiste en parelde!
‘S middags werd alles beklonken in de Stek in Poperinge. Qua licht niet de meest makkelijke plaats om te fotograferen maar qua sfeer des te meer een heerlijke plaats om momenten te verbeelden. Een plek waar je niet anders kan dan verwondering en waardering voelen voor pure eenvoud. Een plek waar ik moeite had om zelf niet voortdurend te kijken naar de foto’s die er uithangen van Dieter. Dieter Procureur is voor mij één van de beste fotografen van Vlaanderen. Wat hij maakt zijn geen gewone foto’s meer, het is gewoon kunst. Zijn foto’s hebben een sfeer die je gewoon niet op papier kunt beschrijven. Ze zijn zo bijzonder dat je even naar adem moet happen.
Maar goed, betoverd en geïnspireerd door mooie beelden probeerde ikzelf in een woordloze taal momenten beet te nemen. Bewust van het feit dat er me altijd wel iets ontsnapt. Een ontroerende wenkbrauwfrons, een grappige oogopslag, … Ook hier terug mensen met charisma, wat het heerlijk maakt om ze te mogen verbeelden.
Het werd een milde, vrolijke namiddag met fijne mensen! De perfecte voorloper voor een fijn avondfeest!
En dat alles als een bus leek te kloppen bleek ook uit het feit dat er een ‘bus’ stond.
‘S avonds even de grens over om nog wat sfeerbeelden te maken van het avondfeest en van het koor van hun dochtertje dat optrad. Mijn voltallige lijf en haar leden waren onder de indruk van het mooie optreden.
Omdat:
- ik niet meedoe aan kastelendiscriminatie
- ik eigenlijk ook niet zo supergoed ben met de weg
- ik ietsiepietsie verstrooid was
stormde ik eerst niet bijster elegant het verkeerde kasteel van de ‘verkeerde trouwers’ binnen. Natuurlijk één en al spijt dat ik mijn visitekaartjes thuis vergeten had! Daar gaat mijn internationale carrière.
Enkele minuten later één en al dankbaar om de vriend des huizes in zijn gouden kostuum aan de parking van het volgende kasteel te zien! Die dacht waarschijnlijk dat ik wel héél enthousiast zwaaide (deed ik ook, blij dat het in dit geval niet derde keer goede keer was).
Nogmaals proficiat, Sofie & Wes!
Het was fijn om de beelden te mogen neerzetten!
www.ann-elise.be
