Een koude maar zonnige winterochtend. Zelf had ik de hele nacht de strijd geleverd met mijn migrainebeest. Op zo’n dagen heb ik het gevoel dat ik water- en gasleidingen kan horen zoemen en dat elk minuscuul geluid op mijn hoofd inbeukt.  Manlief liet me slapen tot net voor de reportage zodat ik alles uit mezelf zou kunnen halen voor deze reportage. Mijn hoofd zoemde, ruiste en bonkte nog na toen ik vertrok.
En dan ontmoette ik deze fijne mama met deze twee prachtige meiden. Linde, het oudste meisje, was wat verlegen maar ook net die verlegenheid maakt haar zo ongelooflijk mooi. Sommige kinderen hebben iets speciaals over zich heen waardoor je alles om je heen even vergeet. Als ik vragen stelde kreeg ik geen woordenstroom maar kreeg ik het begin van een glimlach te zien en lichtte er een glans op in haar oogjes.
Het kleinste dochtertje was ook in het begin ook wat timide maar toch duidelijk ook een spring in het veld. Een klein lachje groeide vaak uit tot een brede glimlach als ze steentjes of een waterplas ontdekte.
Linde voelde zich deze ochtend ook niet zo lekker en ik had het gevoel dat we beiden tijdens de reportage onze ‘beesten’ die ons voorafgaand aan de reportage tergden wat vergeten waren.
Zon, buitenlucht, een sprookjesachtig mooi decor en twee uiterst heerlijke prinsessen om mij heen helpen blijkbaar ook tegen lichamelijke ongemakken 😉

www.ann-elise.be/fotografie