Illustratie

Daar gaan we dan…

Voor de selectie van een opdracht moet ik een reeks foto’s en een beschrijving van de kwetsbaarheden van  mezelf doorsturen (en het ergste is dat het eigenlijk totaal niet relevant is voor die opdracht).
Omdat ik tegen selfies ben zat er niets anders op dan iemand anders foto’s van mij te laten nemen. En omdat het net paasvakantie is leek het me nogal voor de handliggend om dit even aan mijn jongens te vragen.  In ruil voor een tochtje dwars door alles wilden zij wel foto’s nemen. En wauw… Hun foto’s zijn gewoon massa’s beter dan de mijne.
Dus, ok, foto’s: check

Beschrijving: dit is anders dan een gewone sollicitatiebrief.
Hoe eerlijk kan en mag je zijn? Kan ik vertellen dat ik mezelf verdenk van het koesteren van bijgeloof? Dat ik sportschoenen draag als ik schoonmaak omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik dan vlugger kan werken? Dat ik ooit een verdieping naar beneden ben gesprongen met een paraplu omdat ik geloofde dat er zeker en vast ook iets van Mary Poppins in me huist? (Dat als ik mijn handtas bekijk, ik vermoed dat ik nooit ben opgehouden in Mary Poppins te geloven).  Dat ik in bomen klim om te lezen? Dat ik op de grond zit om te eten? Dat ik regen soms echt wel leuk vind?
Even doordenkend kom ik ook uit op het feit dat ik gewoon lomp ben.  Gelukkig heb ik daar goede vrienden voor die het gewoon schattig noemen.
Of kom ik op het feit dat ik me op slag een verlegen kleuter kan voelen bij bepaalde mensen terwijl ik me bij andere mensen direct thuis voel. Misschien moet ik hen vertellen over de hatelijkheid waarmee ik soms gedwongen word om mijn taalspitsvondigheid te herhalen (en ah god, nog erger, uit te leggen) waardoor ik vaak eindig in een soort onbegrijpbaar gehakkel.
Of wie weet… vertel ik hen over de dagen dat ik pendel. Over de dagen dat ik op de hoogste berg sta te zingen (en op één van die dagen op spoed eindigde omdat ik van puur enthousiasme tegen de deuromlijsting sprong, en vertel ik het verhaal van die sympathieke spoedarts met wie ik het op een akkoordje gooide omdat hij toch mijn haar niet zou afscheren om die hoofdwonde te kunnen hechten) om dan andere dagen in het diepste dal treurig te zitten wezen. Niet omdat ik labiel of manisch ben maar omdat mijn genen uitgeselecteerd zijn om emotioneel flexibel te zijn. Zo simpel is dat.
Even gevraagd aan één van die fantastische vriendinnen van me en die geeft het fantastische advies dat ik gewoon mezelf moet zijn 🙂  Wel, dit wordt makkelijk.
Het wordt uiteindelijk een heel zen-achtige, hier- en nu kwestie. Ik typ wat ik denk en stuur hen gewoon deze link door.
Kortrijk, tot binnenkort?