Doopreportage: een even gezin :-)
Het fijne aan zelfstandig zijn is dat je zelf kunt bepalen wat je doet. Cake smash en andere toestanden staan duidelijk gestockeerd op mijn ‘neen’-lijstje. Bij andere reportages beslis ik afhankelijk van mijn gevoel.
Bij doopreportages heb ik ook steeds wat twijfel. Maar het mailtje dat ik kreeg zag er superlief uit en de dame van wie ik het mailtje kreeg was één van de kinderen waar mijn mama als onthaalmoeder nog voor gezorgd had. Eén van mijn beste vriendinnetjes als tweejarige. Daar kon ik geen ‘neen’ op zeggen.
Wouter, Nele en Louis kwamen vooraf even langs. Echt een pracht gezinnetje. Je voelt de warmte die om hen heen hangt. Mensen met een supermooi hart, echt mooi tot in alle vertakkingen er van!
Op de doopviering had ik het zelf vaak moeilijk. De mama van Nele is gestorven maar was ongelooflijk aanwezig op de dienst. Op een mooie, zachte, lieve manier. Onlangs las ik ergens dat er moed nodig is om gelukkig te zijn, ik moest aan Nele denken. Aan haar manier van in het leven staan.
In de kerk had ik zelf een bijzonder gevoel, ik geloof al een tijdje niet meer in het instituut kerk. Maar daar, tijdens de doopviering, voelde ik zoveel liefde, zoveel kracht dat ik het gevoel had dat er iets bovennatuurlijks aanwezig was. Ook de priester, die de kinderen zo in de viering betrok (ze mochten de klokken luiden nadat Louis gedoopt was!) had echt iets Goddelijks! Ook de mensen die er bij waren straalden liefde uit.
Louis is een prinsheerlijk, vrolijk kereltje dat constant lacht! Ook tijdens zijn doopviering was het heerlijk om te zien hoe hij het met een glimlach alles intens beleefde! Heerlijk!
Samen zijn ze een gezinnetje dat ongelooflijk straalt. Je hebt gezinnen voor wie het over waarden, emotie gaat. Dat zijn de gezinnetjes met een glanzende, stralende uitstraling.
Rube, mijn zoontje, benoemde onlangs iemand als ‘oneven’. Hij legde uit dat je mensen hebt die ‘even’ zijn, waarmee hij “echt en oprecht” bedoelde en mensen die ‘oneven’ zijn, waar hij in zijn omschrijving vooral bedoelde dat ze gericht zijn op het materiële en ze eigenlijk een soort leegte hebben.
Wel, Nele en Wouter, mijn zoon zou zeggen dat jullie een even gezin zijn!
