Huwelijksfotograaf: Deborah & Steven
Met huwelijken heb ik altijd zenuwen, ben ik erg bang dat ik iets fouts ga doen. ‘S morgens ontdekte ik dat er in mijn laptop geen SD-kaartjes passen. Normaal neem ik mijn laptop niet mee naar huwelijken, dit keer wel. Paniek, tegen ’s avonds moest ik enkele foto’s kunnen afleveren. Uiteindelijk manlief het halve land laten doorkruisen om een kaartlezertje voor me te halen, later wees broerlief me er op dat er wel gewoon een SD-kaartje in mijn laptop past. Ik denk dat mijn man talent heeft voor de liefde. Toen mijn broer zei dat zijn tocht doorheen Belgenland opzoek naar een kaartlezer niet nodig was, heeft hij gewoon even met zijn hoofd geschud, lief geglimlacht en er niets meer over gezegd. Was het omgekeerd geweest dan was ik nu waarschijnlijk nog bezig over ‘die keer dat hij zo overdreven lachwekkend melodramatisch deed’. Ik hoop dat mensen kunnen bijleren. En ik hoop dat ik op een dag leer om even liefdevol en vergevingsgezind als mijn wederhelft te zijn. Dat lijkt me een wonderschoon talent.
Liefde dus. Dit was ook het kernwoord van deze reportage.
Ik doe in principe geen kerkelijke huwelijken. Maar principes brengen mensen nooit verder, dus op 1 september fotografeerde ik een kerkelijk huwelijk :-). Het huwelijk van Deborah en Steven.
Deborah en Steven. Steven en Deborah.
Je ziet dat hij dol is op haar, en zij op hem. Alles lijkt te glimlachen als ze elkaar aankijken. Zij heeft iets stoers en iets zachts tegelijk. Hij heeft een vrolijke kijk op het leven. Hij houdt haar stevig vast. Trots. Duidelijk dat die elkaar al lang kennen. Dat zie je gewoon.
1 september 2018. Een dag die baadt in het zonlicht, waarop vogels vrolijk fluiten, met mensen die oprecht van elkaar houden, heel veel mensen die houden van deze mensen die oprecht van elkaar houden, een schepen die in enkele minuten een outdoor burgerlijk huwelijk regelt, een bruidsjongetje die wel heel erg fan was van de sluier… Wat kan men zich meer wensen?
