Ik hou van momenten voor de reportage. Even rondlopen en langzaam tot rust komen.  Mijn eeuwige dwang om alles voor mezelf constant in mijn hoofd te verwoorden: even weg.  Stilte en kijken naar het licht dat door bomen valt.  En dan… voorbijkomende mensen observeren en mijn eeuwige dwang om alles voor mezelf in mijn hoofd te verwoorden: uiteraard weer terug.

Mensen die voorbij komen zie ik soms nog even achterom kijken. Alsof ze niet weten wat ze over me moeten denken. Verdwaalde toeriste die misschien wel indruk wil maken met een veel te grote lens, enkelingen denken misschien dat ik een  radeloze intellectueel ben die het leven even ontvlucht en op de rand vertoef van krankzinnigheid, of, en misschien wordt dit wel nog het vaakst gedacht: wat een simpele ziel, die in het niets zit te glimlachen en ons zit na te kijken terwijl ze zit te fantaseren wat wij hier komen.

Na het moment van ‘voor’ de reportage. Heb je ‘de reportage’. Deze start met het moment waarop mensen naar me toe wandelen. Meestal heb ik me in gedachten al een familie verbeeld en spreek ik de verkeerde mensen aan (dat gebeurt) of wandel ik meteen de juiste familie tegemoet. Kan en mag ik hen meenemen tijdens een kleine ochtendwandeling.   In dit geval was ik meteen juist. Ik had een leuke, warme familie verwacht en die was  er ook effectief :-).

Tijdens deze reportage vond ik het heerlijk om te zien hoe iedereen rondkuiert. Hoe de stamvader de plantjes aandachtig bekijkt. Bomen aanwijst en zijn kennis even deelt. Zo’n type die liever niet op de foto’s staat maar liever al neuriënd zijn struiken snoeit.

Menslief, ik hou van mensen die zelf hun appelmoes maken, hun confituur, die houden van weegbree, die de namen kennen van planten én die hun kennis op een fijne manier met anderen delen.

Terug een prinsheerlijke reportage met één voor één fijne, unieke mensen voor de lens!

Liefs,

Ann-elise