Deze reportage gaat door op een plek waar ik in de tussentijd wel even durfde vertoeven. De vroegere boerderij van mijn grootouders die ik nooit heb gekend.

Hij stond al een tijdje leeg en te koop. En ik kon het niet nalaten om er soms even te stoppen. Het huis binnen te gaan, de muren te strelen, … Me laten wegzinken in een soort stilte. En dan het gevoel van een soort lomige dromerigheid van iets wat je nooit hebt gekend, een stukje identiteit die je hebt van horen zeggen. Uit verhalen. Als kind droom je de mensen die je niet hebt gekend er gewoon bij. Maar sowieso blijft het wel een leeg plekje.

Binnenkort volgt er een nieuw hoofdstuk met allure voor mijn zus en haar gezin. Mijn tante kocht de boerderij terug en mijn zus en haar gezin gaan er wonen.  Het voelt fijn en symbolisch om te weten dat de cirkel op deze manier rond is. De boerderij wordt behouden! Met aandacht voor wat was en liefde voor wat komt.

Deze lieve, kleine meisjes zijn de dochtertjes van mijn nichtje.  Gedurende de verbouwingen wordt er over de beide generaties heen samen gewerkt. Mijn zus en haar gezin en mijn nonkel en tante.  Mijn nichtjes (nichten klinkt trouwens zo hard, bestaat er geen liever of warmer woord?) en mijn ene nichtje haar kindjes komen dus ook met regelmaat terug op de boerderij.

Een symbolische reportage zeg maar.

Dank je voor de fijne zondag en het vertrouwen!

www.ann-elise.be