Soms voelt het alsof we voor het geluk geboren zijn.

Rube, mijn oudste zoontje,  zei gisteren tegen mijn man, als wij iets willen dan lukt het eigenlijk wel altijd. Wij hebben eigenlijk wel altijd geluk. Rube weet ook wel dat mijn carrièrewending niet de gemakkelijkste weg was. En ik merk hoe zijn voelsprietjes op scherp staan als ik met Jona, mijn man, onze stappen uit het verleden of onze toekomstdromen bespreek.

Bij deze reportage echt het gevoel van geluk in zijn uitgepuurde vorm. Het was nog vroeg en er glinsterde dauw op de bomen, terwijl ergens hoog vogels hun lied zongen. Ik was te vroeg bij deze reportage (bewust te vroeg, ik moest het pad die ik wilde volgen nog even checken op juistheid) en had er al terug een ochtendwandeling opzitten toen dit fijn gezin arriveerde.

Dit is echt een heel fijn gezin, een gezin die meegeniet van de geur van een wereld die baadt in ochtendlicht en waarin alles nog dauwt.  Een reportage waar ik zo van het moment genoot.  De zon die boven de bomen klimt, Juul die midden de reportage precies een dansje maakt van geluk en dan weer doorloopt.  Blikken vol liefde die met elkaar worden gedeeld. Opwarmknuffels en lieve woorden. En ik die mag toekijken… Je zou voor minder een hele dag gelukkig zijn.

Vorig jaar had ik Rachel voor de lens. In dit jaar heeft ze duidelijk niet stil gezeten want ondertussen echt al een prachtige, knappe jongedame voor mijn lens. (https://blog.ann-elise.be/2018/04/27/communieshoot-gefeliciteerd-rachel/)

Op zo’n momenten voelt het alsof ik voor het geluk geboren ben.

Dankjewel voor de zalige morgen!

Dankjewel voor het vertrouwen!!!

Heel veel liefs,

Ann-elise