Terugblik op een septemberdag met een wondermooie familie
Wie me al langer volgt, weet het ondertussen wel. Ik heb geen gevoel voor richting. Soms bij een reportage dichtbij, stel ik ook mijn GPS in. Ook al weet ik perfect hoe ik moet rijden. Ik denk dat ik stiekem wil dat de GPS ook een keertje trots kan zijn op mij.
Een goedmaakmoment. Voor alle keren dat ik faalde, niet luisterde of eigenzinnig deed.
Zou het opgenomen worden in een soort virtueel logboek? Wie er goed luistert naar de GPS? Wie er telkens zijn zin doordrijft? Wie er terug praat? Zou best interessante info opleveren omtrent iemand zijn persoonlijkheid. Mijn profiel? een eigenzinnige terugprater.
Goed, een familiereportage dichtbij dus. Met alweer een prinsheerlijke familie voor de lens!
Bij sommige reportages voel je echt hoe sommige families samen horen, zoals de bladeren van een boom. Je voelt het op de manier hoe kinderen naar hun grootouders toe huppelen. Hoe er grapjes worden gemaakt over ‘het avondje uit’ voorafgaand aan de reporage van iemand van de familie (knipoog). Hoe een stoere tiener een wedstrijdje houdt met zijn klein neefje… Heerlijk kom te zien!
Wat fijn om jullie voor de lens te hebben!
Dankjewel voor het vertrouwen!
Beeldige groet,
Ann-elise
