Hofje vol tederheid – reportage van mijn zus en haar gezin.
Enkele jaren terug stond een hoeve te koop. De hoeve die ooit de thuis was van mijn vader, zijn ouders en zijn broers en zussen. Omdat deze hoeve als twee helften van een notendop met onze familie samen hoort werd ze gekocht door mijn nonkel en tante kreeg ze een mooi en eervol herstel.
Een herstel met aandacht voor wat was en liefde voor wat kwam. En… mijn zus, Ann-Sofie ging, er wonen met haar gezin. Voor mij voelde het alsof de cirkel rond was. Mijn grootouders zijn heel jong gestorven en ik heb hen nooit gekend.
De plek waar wij als kinderen met neefjes en nichtjes hadden moeten spelen werd een plaats waar mijn kinderen hun nichtjes treffen.
Door de boerderij werd er een bruggetje gebouwd tussen de eilanden van verschillende generaties. Er hoort een verhaal bij het putje in de dubbele deur van de living en als ik de oude tegels streel met mijn voeten heb ik het gevoel dat ik een stapje dichter bij mijn grootouders kom.
Begin november, toen ze er net gingen wonen, deed ik een kleine reportage.
De zon struikelt haast over deze mooie mensen. Hoe mooier en opener een blik is, hoe mooier en echter de foto’s.
En de hoeve? Die is opnieuw zwanger van heel wat mooie dromen. Er wordt gewerkt, gedacht, gedanst en gedroomd. Er worden letterlijk en figuurlijk paadjes aangelegd, mogelijkheden verkend. Een hoeve vol heerlijke toekomstmuziek. Je voelt er zoveel schoonheid. Je voelt het gewoon, dat de ziel van deze plek een onuitgesproken tederheid heeft voor deze vijf wondermooie mensen (én ik ook ;-)).
Liefs,
