Vandaag, op professioneel werkloos fotografenvlak, echt een baaldag. Het gevoel alsof ik de keeper ben in een dartclub (en dat voelt echt niet goed, ik zweer het je).

Ik zeg tegen mezelf dat ik het loslaat maar ik voel dat ik daar niet zo goed in ben. Ter compensatie heb ik zin in zo’n heerlijke frisse warme wafel met ongelooflijk veel chocoladesaus en ijs. Rode wijn. Een pater (bier). Uit Westvleteren. Maar ook deze gedachtes probeer ik los te laten…

Achteroverleunen. Loslaten. En ondertussen kijken naar de dingen die mijn leven wel glans geven.

Dankbaarheid, energie en voldoening krijg ik bijvoorbeeld van mooie reportages.
Deze reportage vond plaats eind november. Het was een vrij korte reportage maar het resultaat waren beelden met een gouden gloed.

Een reportage van de kleindochter van mijn oma haar zus. Voor mij best wel bijzonder. Haar oma was mijn meter, mijn tante Mietje. Als kind ging ik er vaak over de vloer. Ook later wipte ik er af en toe binnen. Het was zo’n plek waar je niet buiten kwam zonder iets gegeten of gedronken te hebben.

Haar oma en mijn oma. Ze waren een fijn duo. Heerlijk om te kunnen luisteren naar hun gesprekken. Heel mooi ook als zussen hun leven lang ook gewoon beste vriendinnen kunnen zijn. Tante Mietje hield van winkelen mijn ‘mamie’ hield van autorijden. Heel vaak gingen ze samen op pad.

Ondertussen zijn haar oma en mijn oma er beiden niet meer.

Heel fijn om iets heel moois van tante Mietje voor mijn lens te hebben. Eén van haar kleinkinderen en haar gezin…

Dankjewel voor het vertrouwen!
Liefs,

www.ann-elise.be