Corona…

Na enkele weken zijn er bepaalde dingen heel lastig.

Eerst de min of meer logische dingen.

• ik moet afstand houden
• ik hou afstand en ik heb het gevoel dat deze manier van leven mij niet zo bevalt (al hou ik me wel aan de regels)

Maar er is nog iets dat knaagt. Ik weet niet meer wanneer ik de laatste dingen heb gedaan voor het corona werd.

• Wanneer en met wie ik de laatste keer uit eten ben geweest
• Wie ik als laatste buiten ons gezin heb gezoend (ik denk Jona zijn neef en zijn vrouw)
• Wie ik als laatste knuffelde (ik denk mijn zus)
• Wat ons laatste gezinsuitstapje was
• Wie er het laatst bij ons op bezoek was
• Met wie ik de laatste keer de slappe lach had
• Tegen wie zijn schouder ik de laatste keer duwde
• Wie er de laatste keer ‘iets*’ uit mijn haar haalde (*stro, gras, bloemen, … )

Ik spreek af met mezelf om alle eerste keren sinds corona bij te houden.
Want eerste keren zijn toch wel bijzonder.

Dinsdag maak ik voor het eerst sinds corona een wandeling op verplaatsing met een goede vriendin en mijn oudste zoontje. Wanneer we door tijdsgebrek de wandelroute moeten onderbreken (en nogal letterlijk terug moeten lopen om op tijd zoonlief op te pikken op school) heb ik de gedachte dat we ook nog een eerste wandeling op verplaatsing moeten maken met ons gezin. Als we het nu niet doen dan vergeet ik misschien wanneer onze eerste wandeling op verplaatsing was.

Ik ben niet zo goed in dingen niet afmaken dus besluiten we om de wandeling van op dinsdag de woensdagavond met ons gezin te wandelen. Ik kijk op het plannetje en heb het idee dat we dinsdag ongeveer in de helft van de wandeling waren met onze 10 km heen en terug.

We wandelen vrolijk de avond tegemoet. Het is een uurtje stappen. Maar dan is het opeens nog een uurtje stappen. Ik haal mijn schouders op. Met een beetje geluk zijn we er – als ik kijk waar we ongeveer terug moeten zijn – binnen een uurtje.

Ze stappen verder om niet onbeleefd te zijn. Mijn jongens leren dat het soms lastig is om mijn kinderen te zijn. Dat het vooral lastig is als ik wil gaan wandelen.

Ik prik in de zij van mijn uitgewandelde wandelpartners, probeer hun op te vrolijken maar blijk een blok aan hun vermoeide been. Ze vinden zelfs mijn grapjes niet grappig.

Rube, mijn tienjarig zoontje, wijst me erop dat we binnen onze gezinsstructuur eerlijkheid als strategie hebben verkozen en dat het fijn zou zijn dat ik er in het vervolg ook even bij vertel hoe lang mijn wandeling duren zal. Dit is niet de eerste keer. Hij verwijst naar enkele wandelingen op reis waar ik maar bleef doorwandelen omdat ik zonodig de top wou bereiken. Ik weet dat ik schuldig pleit. Als een daad van verzet stapt hij stevig door. We kunnen hem met moeite bijhouden.

Dit is een stuk van de realiteit van de wandeling. Onze wandeling lijkt een beetje op het dagelijkse leven. Mooie en minder mooie momentjes wisselen elkaar af.

Want op andere momenten genieten we van de fantastische zonsondergang, lachen we met de kalfjes die wel heel veel interesse in onze hond vertonen, vinden we mijn grapjes wel grappig, houden we een hooi gevecht, hebben we een we-zien-wel-hoe-het-loopt-principe-mentaliteit, zijn we ongelooflijk gelukkig, huppelen en fladderen we door het leven.

Na drie uur stappen bereiken we ons busje. Uitgeput, geradbraakt, pompaf, total loss. Blaren, pijne ruggen, gepijnigde benen… Maar het kan ons (bijna) niets schelen!

We zijn er! Net voor de zon volledig aan de hemel verdwijnt. Onze eerste keer wandelen op locatie is er eentje om niet te vergeten!

Lang leve alle eerste keren!

PS: Nog een eerste keer om te delen: Ik voel me best wel hip in dit coronatijdperk! Meer mensen beginnen om mij te lijken! Mijn wenkbrauwen zijn opeens in! Ik vermoed dat ik heel binnenkort een blog schrijf over al mijn schoonheidsrituelen ;-). Over hoe hip het is om af en toe je benen eens niet te scheren.
Stiekem vind ik het jammer dat schoonheidssalons terug zijn opengegaan… Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik een trendzetter was!