blog / Fotografie / Geen categorie

Over de bijna-dood-ervaring die niet in beeld werd gebracht en nog van die dingen

De bomen zongen zachtjes mijn naam. De vogels kwetterden bezorgd en de warmte van de zon zuchtte in mijn slaap. Mijn hoofd vol, mijn gevoel wat leeg. Bij wijze van verstrooidheid was ik de vuile was aan het buiten hangen (echt, letterlijk). Ik moest naar het echte buiten toe. Ik moest weg. Het was die tijd van het jaar. Die tijd om naar de horizon te staren, boeken te lezen, nachten lang sterren te kijken en godganse dagen in blote voeten rond te struinen.

We vertrokken met willy wagentje, ons volkswagenbusje, richting ongedwongenheid. Ik had een mailtje gestuurd naar een kleine, gezellige camping op 3,7 centimeter rijden op Google Maps om enkele dagen tot rust te komen.

We landden op een wondermooie plek. Alsof ik de wereld even zelf bij elkaar had gedroomd. Zo mooi! Zo puur! Zo lang leve het buitenleven.

Op vakantie denk ik in beelden maar neem zelden foto’s. Geen foto’s nemen is voor mij een vorm om een bepaald moment volledig te kunnen omhelzen en grijpen.

Het voordeel van ons busje: we zijn veroordeeld tot het buitenleven. Het is veel erger naar de regen te kijken dan hem te voelen. We waren het die eerste dag regen alleen een beetje vergeten. Gelukkig houden we van knusheid, lezen, staren en nabijheid.

Maar de andere regenmomenten hielden we voor lief en zo werden er bijvoorbeeld ook daar geen foto’s van genomen.

Zo waren er bijvoorbeeld ook geen beelden van ons geweldig urendurende bergfietstochtje bij temperaturen van +30 graden.

Een fietstochtje dat ik in het begin heel avontuurlijk vond. Want onderweg zijn en verdwalen onderweg. Dat was toch zo typisch ons? Niet? We keken elkaar gelukkig aan want toen wisten we nog niet wat er ging volgen. Want in de namiddag werd algauw duidelijk… we waren niet voorbereid, te verdwaald, te veel uren zonder water. Onze door avonturen opgezwollen moed verleidde ons tot diefstal. Na enkele uren zonder water, barstende hoofdpijn en het “ik-kan/wil-niet-meer-gevoel” besloten we water van de lokale koeien te stelen. Manlief stond op wacht voor de stier in de weide – want dat was de deal. Want anders kon ik geen water drinken uit de drinkbak en stierf ik wellicht uit waternood of door de stier (stier-f :-)) en dan was hij vrouwloos. Ik had er uiteraard het vertrouwen in dat, als het al tot een gevecht kwam, hij wellicht zou winnen van de stier. Want uiteraard ging ik hem niets laten doen met gevaar voor eigen leven. Zo ben ik niet.

En, zo zijn er ook geen beelden van ons campingpaard die de bloemen uit het vaasje van onze buren hapte.

Geen beelden van onze gezellige, boeiende buurman die ’s avonds laat op zijn gitaar tokkelde en me met zijn stemgeluid naar dromenland voerde.

Geen beelden van de andere fijne mensen die we ontmoetten. Van die heerlijke rebellen, eigenzinnige en muzikale dromers en denkers. Van die rode wijn gesprekken met een heerlijke afdronk. Van de lijstjes met de boeken die gelezen moeten worden, muziek die zou moeten weerklinken en de campings waar we elkaar misschien ooit nog treffen.

In de anderstalige gesprekken waren mijn engels en frans soms een kaakslag voor de taal, maar toch werd er naar mij geluisterd. En zelfs geglimlacht omdat ik ondanks mijn slechte taligheid toch talent bleek te hebben voor anderstalige woordgrapjes (wat uitzonderlijk blijkt te zijn voor slechttaligen). Driewerf hoera! Blijk ik weer over een uitzonderlijk, niet bruikbaar talent te beschikken :-).

Ah, daar! Die plek! Die mensen die we ontmoetten, hebben me gegrepen met open armen! Samen met onze nieuwe metgezellen tuurden we naar sterren en naar de horizon. Hoopvol vooruit. Puttend uit nieuwe ontmoetingen. We wisten dat we allen verder zouden bouwen, drijven… op wat ons drijft en onze idealen voedt.

En zie… daar had manlief nu wel beelden van! Mee met de stroom van positiviteit en anders durven denken.

Lief leven, wat zie ik je graag!

Liefs,

Ann-elise

Ah, ah 1 minuut later en ik krijg al een corrigerend op het matje roepend corona mailtje… Voor de durvers onder ons: even proberen, je kunt op andere halve meter gesprekken aangaan, zelfs iemand met je ogen omhelzen! Doen! 😉

Reacties

marieke vercruysse
14 augustus 2020 bij 20:11

lieve ann-elise… wat schrijf je heerlijk! wat doet het me deugd jouw avonturen te lezen… het inspireert me zelf bij momenten!! fijn dat je een mooi verlof had!



Laat een reactie achter aan marieke vercruysse Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Indien je niet van koekjes houdt kun je deze website helaas niet bezoeken.   Meer info