Delivery girl van mooie herinneringen :-)

Ik heb de laatste weken een super interessante zakelijke klant
(eigenlijk wordt 2021 voor mij nu al gekenmerkt door klanten
met wie ik een zekere verbinding en diepgang voel,
op zakelijk vlak vloeit het coronagewijs niet,
maar wat mijn richting uitkomt is wel bijzonder mooi).

Het zijn van die klanten, van die mensen waar je naartoe gaat
en van wie je uren en dagen later de gesprekken
nog aan het herkauwen bent.
Vrijdag hadden we het over mediatie.
Ik haalde aan dat ik het niet kan.
Stilzitten en mediteren.
Wandel- en badmeditaties zijn de enige die de wereld om me heen
even stil kunnen leggen, dat overvolle hoofd tot rust kunnen brengen.
Ze haalde aan dat ik meditatie veel te eng zie.
Dat alles waarmee je de wereld om je heen heel even vergeet
een vorm is van meditatie.
Voor mij is fotograferen eigenlijk een vorm van mediteren.
Ik ben eigenlijk een fotograaf die fotografeert voor het plezier
(geld is enkel uit noodzaak).

Eén van mijn nichtjes, Wieze, wil ook fotograaf worden.
Als je er over nadenkt is fotograaf een supermooi beroep.
Foto’s zijn herinneringen die laten weten dat je geleefd hebt.
Ze verbeelden wat niet te verwoorden valt.
Ik ben er van overtuigd dat het geheugen gebaat is bij foto’s.
Op deze manier maak je bepaalde herinneringen sterker.
Ze zijn verbeelders en herinneringen van dienst voor de toekomst.
Dat is het mooie aan communiereportages.

Het zijn ijkpunten in de wereld van de herinnering.
Door foto’s te nemen van je zoon of dochter op deze leeftijd
geef je hen het signaal dat ze het waard zijn,
het meer dan waard zijn om hen voor eeuwig te vatten in een beeld.
Fotografes zijn delivery girls van mooie herinneringen :-).

Eind september had ik Wieze voor de lens.
Het groen geurt zachtjes naar herfst.
Ze is bloedmooi, op een soort, natuurlijke vanzelfsprekende manier.
En ze is het meer dan waard.
Om haar voor eeuwig te vatten in een beeld.