Het weekend van 1 mei hadden we gekampeerd op de zolder van Welenhoeck. Even een time-out van het echte leven. Een community met een bijzonder mooi gedachtengoed waardoor een oude droom mijn leven terug intuimelt. Een droom, als een dikke oude walvis, die onder water zwemt en nu en dan eens boven komt. Met een haast kinderlijk naïef enthousiasme neem ik Jona mee mijn dromen in. Welwillend meedenkend fantaseert hij mee over onze toekomst. Ik voel me soms tegelijkertijd rechter en beklaagde van mijn eigen bestaan. Bang dat ik nooit worden zal wie ik werkelijk ben. Want alles is altijd voor echt. Ik wou dat ik zo af en toe even het leven mocht oefenen. Een bepaald gesprek, even oefenen met persoon in kwestie. En dan pas de dag er na doen we het voor echt.

Ik maak er héél vaak een rotzooi van. Als ik bak, dan is de taart lekker maar dan zit alles onder de bloem. Als ik schilder dan zit ik van kop tot teen onder de verf. Als ik praat, maak ik er keer op keer een boeltje van. Flap er woorden uit, probeer ze terug te nemen en maak het meestal erger. Ik ben niet eens grappig. Alleen maar fout.

Misschien moet ik een sticker ontwerpen. “Achtung! Ik vergeet na te denken voor ik iets zeg” of “Warning! Ik zeg soms onbedoeld vreemde dingen”.

We zijn een week later, het gras dampt. Ik heb een vrij lange reportagedag achter de boeg. We zouden kamperen. Ons jaarlijks moederdagritueeltje. Jona doet de zaterdag de volledige mis-en-place. Nodigt een heel lief gezin uit om ons te vervoegen voor een barbecue op één van mijn allerliefste plekjes. ’s Avonds mag ik neerstrijken in de vers gerezen avond in de nasleep van een zonnige dag. Hij houdt van me. Gewoon zoals ik ben. Houdt van mijn naïeve jongensachtigheid. Van mijn illusies. Van mijn bizarre en onhandige gesprekswendingen. Van mijn diepgaand leestekengebruikgevoeligheid. Hij. Soms even ongrijpbaar als de glimlach van de Mono Lisa. Diegene waar ik echt en oprecht van hou. Diegene met wie ik twee prachtkinderen heb. Trouwens ook de reden waarom ik die avond moedertjesdag kan en mag vieren.

Sinds Rube bij zijn meester van het tweede leerjaar een gezinsfoto’s moest meenemen en het pijnlijk duidelijk werd dat onze laatste gezinsfoto dateerde van 2012 nemen we jaarlijks foto’s met moederdag. Onze jaarlijkse geste aan onze tastbare herinneringen.

Zondag wordt dus fotodag. En restjesdag. Met zelfontspanning.

“Kijk”, zegt één van mijn jongens later, bij het bekijken van de foto’s, “We staan allemaal achter jou, mama”.

Het wordt avond. Het donker en mijn met regelmaat falen heeft opeens iets zachts.

Ps: wil je ook je herinneringen tastbaar maken?

Dat kan op verschillende manieren 🙂

a) boek een reportage (dat kan bijvoorbeeld bij www.ann-elise.be

b) gebruik de zelfontspanningstechniek 😉