Weer zo’n jaar. Ik word oud en opnieuw vergeet mijn man mijn verjaardag.

We hebben een feestje. Het is 23u50 en ons jongste boontje is moe en wil naar huis. Het is 23u50 en binnen 10 minuten is het mijn verjaardag. Jona, mijn man, vraagt of ik wil dat hij gaat. Ik zeg neen maar een goede verstaander zou weten dat ik hier overduidelijk verwacht dat hij zegt: “Ik ga wel naar huis, want binnen 10 minuten is het jouw verjaardag. Blijf maar”.

Ik vind dat hij beter moet luisteren. Kijken. Wat beter zijn best moet doen om te horen wat er achter mijn woorden schuil gaat.*

Zonder dat het echt iemand opvalt verlaat ik een beetje boos en teleurgesteld het feest. Klokslag middernacht ontvang ik van iedereen op het feestje berichtjes en whatsappjes behalve van Jona.

Hij deed het weeral fout. Een beetje fout. Een beetje veel fout…

Een onderzoekende, liefdevolle blik van zijn kant als hij later in de nacht thuiskomt. Uiteraard zeg ik dat er niets is. Hij hoort mijn woorden zwijgen in alle talen. Uiteindelijk rolt het er uit. Ik ben stokoud, zesendertig, en hij vergeet alweer mijn verjaardag.

Terwijl ik het zeg, weet ik best wel hoe belachelijk het klinkt. Alles wat ik zeg maakt me nog kinderachtiger, nog truttiger, nog hulpelozer.

Hij vraagt: “Hebben we te veel gedronken?”. Verkeerde vraag. En hij moet nu echt niet in het meervoud beginnen praten als het over mij gaat. Daar kan ik dus echt niet tegen. Ik neem een pintje uit de frigo. Schol. Op mijn verjaardag. Oogrollend schenk ik mezelf nog eens vol.

Hij probeert met mij te praten en ik merk hoe de versies van onze verhalen uit elkaar lopen. Ik eis dat we het bij mijn versie houden. Hemeltje, zijn versie kan er nu even niet bij én ik was tenslotte begonnen met ruzie te maken. Toch? Met mij praten als ik boos ben is bijzonder omslachtig.

We slapen ’s nachts niet. Ik heb het te druk met afstand creëren. Hij heeft het te druk met zijn pogingen om dichterbij te komen. Ik voel me leeg. Droomloos. Uitgeput. Omdat ik al mijn liefde aan hem heb vergooid en omdat hij nu – weeral – mijn verjaardag vergeet.

Iedereen mag mijn verjaardag vergeten. Maar hij niet. Omdat het all the way en elk jaar opnieuw voor mij terug een gevoelig punt is, net omdat ik vind dat wij (hij en ik) samen mijn leven moeten vieren. En dat hij het all the way elk jaar toch steeds opnieuw vergeet.

De volgende ochtend wordt het voor mij precies een beetje gênant om ons (mijn) gesprek verder te zetten. Het lijkt plots bijzonder banaal. Kinderachtig. Truttig en nogal hulpeloos.

Ook al ben ik oud en toch nog steeds een beetje kinderachtig ik mag gewoon terug zijn armen in. Als dat geen liefde is.

Happy birthday to me :-). We leven dan wellicht toch nog lang en gelukkig.

*belangrijke voetnoot: ik heb zelf een hekel aan verborgen appellerende aspecten in boodschappen. Ik vermoed Jona ook ;-).