Coworking. Drie redenen waarom je beter niet in ’t Groenhuis werkt…

Zelfstandig. Ik zou me theoretisch gezien, geweldig moeten voelen. En ik voel me, theoretisch gezien, met al die vrijheid, met zonder baas, ook fantastisch. Alleen is de praktijk soms een beetje moeilijk. Zo met zonder collega’s.

Het is een beetje teveel van te lang en te intensief alleen wat werksituatie betreft. Mijn overlevingspakket dat ik de laatste jaren af en toe in huis heb: overdagse pauzesigaretten en avondalcohol. Om de eenzame momenten door te komen. Het scheelt echt niet veel of ik neem de telefoon op “met wat leuk dat je aan me denkt”. Het zijn van die dagen (maanden) dat ik het liefst in mijn kopje koffie kruip. Mijn onberispelijke staat van vrijspeler krijgt duidelijk een deukje.

Stilstaand water begint algauw te stinken dus hijs ik me vrolijk uit de zelfgegraven put. Mijn al te vake alleenigheid. De blik van mijn huisgoden die me beschuldigend aankijken wanneer ik volgens hen zou moeten stofzuigen of de was doen beantwoord ik met een knipoog. Ik hef me uit de noemer om daarboven de keren te tellen dat ik gewoon die ene mail, die ene computerhardeschijvencrash, dat ene telefoongesprek wou delen.

Mijn nieuwe wegen zijn bij voorkeur middeleeuwse steegjes of een bospad maar dit keer was mijn nieuwe weg gewoon naar Ieper want ik haal de aap uit mijn mouw en ga… Reguswerken.

Coworken bij Regus. Uiteraard heb ik het gevoel dat ik vrienden zal worden met de deftige zakenmannen in de lift. Alleen voel ik het nog niet (zij ook niet). Dus: lachen. Ja knikken. Hopen dat het geen vraag is. En dat allemaal terwijl ik me afvraag hoeveel zonnepanelen je nodig hebt om enthousiasme en vrolijkheid op te wekken. En ja, uiteraard heb ik na een paar dagen een lijstje met gespreksonderwerpen waarvan ik denk dat het hen misschien zou interesseren. Niet dus. Na minder dan 1 maand wordt het duidelijk. Mensen als ik zijn daar wellicht niet de bedoeling. Ik vind het in hun plaats heel erg jammer voor mezelf. De kloof tussen wat ik wou en wat ik kreeg. Ik fladder een tijdje langs coworkingplekken heen (uiteraard neem ook ik een coronapauze maar daar wil ik het nu even niet over hebben). Maar goed, moraal van het verhaal, ik heb nergens het gevoel dat het volledig klopt. Een teveel aan te. Een te kil. Een te ver. Een te ongezellig. Een te-precies-niet-mijn-soort-mensen. Behalve bij studio Ko in Kortrijk (www.studioko.be). Daar klopt het plaatje. Een open blik en meer dan een ogenblik om fijne momenten te delen. Na een inwijding in de wereld van het provocatieve gesprek voel ik me er meteen thuis. Maar in drukke periodes speelt de afstand parten.

De communieperiode wordt hels en ik verval terug in de gewoonte om thuis te werken. Ook al heb ik veel vrienden met wie ik op alle momenten kan videobellen, ik heb het gevoel dat het scherm te plat is om echt perspectief en gevoel te kunnen delen.

Ik voel me leeg de laatste maanden. Alsof alle sprankeltjes uit mijn lichaam zijn gevloeid (én toch denk ik dat mijn ikje zonder sprankeling wellicht toch nog meer schittert dan bepaalde regusmannen). Het voelt als mezelf verliezen. Alsof ik niet mijn sleutels maar mezelf ergens onderweg ben verloren. En daar lig ik dan… triest te wezen tussen de andere verloren voorwerpen.

In verlorenvoorwerpenland droom ik stiekem mijn co-werkwereld met oude meubels en planten bijeen. En plots is hij er. In het ’t Groenhuis in Ieper. Die ene coworking die er stiekem zo een beetje uitziet.

En ook al ben ik ondertussen wel een heel goed en doorwinterd alleen werker, ik ben en blijf niet goed in alleenigheid. Ik heb een vleugje “andere mensen” nodig. Dus lief en definitief zeg ik op 1 september mijn thuisbureau als hoofdwerkplek vaarwel en wichel me tot bij dat ene perfecte cowerkplekje in ’t Groenhuis.

’t Groenhuis. Het is een plek waar je de tijd kwijt raakt en zoveel meer terug vindt. Behaalde deadlines bijvoorbeeld. Alle ongewenste eenzaamheid wordt er vervangen door een vorm van coworkcollegialiteit. En, best wel uitzonderlijk voor een coworkplek er is een nietjesmachine, een perforator (om de niet zo leuke mails tot confetti te maken) en een volledig gratis plakbandafroller (met extra plakbandrolletjes) te leen.

Het is niet zoals ik het zelf zou doen maar het komt aardig in de buurt. Ik zou bijvoorbeeld om flink door-werk-gedrag te bevorderen een wielklem op de auto’s van de co-workers plaatsen die er alleen wordt afgehaald wanneer ze hebben aangetoond dat alle deadlines behaald zijn. Ik zou ook een soort co-flix programma uitwerken. Zo een programma waar je de keuze hebt om je werkdag met je favoriete coworker in te stellen. Maar soit, ik heb dan wellicht net iets meer verbeelding.

Uiteraard zijn er ook nadelen in ’t Groenhuis. Ik heb bijvoorbeeld erg veel nekpijn van elke dag omhoog te kijken naar de planten in de serre. Daarnaast is de afstand van het raam en het trottoir te kort om te kunnen bungeejumpen. Verder is het ook heel sterk aanpassen als thuiswerker omdat er geen wasmachine staat om tussentijdse wasjes te draaien. Mijn kinderen (en ik) treden terug vaker het leven tegemoet met twee weessokjes bij gebrek aan tussentijdse huishoudelijke activiteiten.

Maar goed, los van alle nadelen red je het in dit groen huis wel van de alleenigheid als zelfstandige, freelancer, telewerker, student zonder kot of andere zielen met nood aan een (tijdelijke) werk- of inspiratiestek. Momenteel is er nog ruimte. Nog plek. Voor co-workers met de persoonlijkheid van Dimitri Leue en het uiterlijk van Benja Bruijning. Of voor andere co-workers die :

zichzelf (én ook leuk, aangenaam en makkelijk) zijn
bij voorkeur niet te veel verkleinwoorden gebruiken
goed zijn in speciale origami figuren vouwen (ik vind deze leuk, maar ben er helaas zelf niet zo goed in, dus het zou wel fijn zijn als er iemand bij komt die dit wel goed kan :-))

Een plekje boeken kan via de website: https://www.tgroenhuis.be.
Geen coworker in spé maar wel een flinke werker? Binnenkort kan je in ’t Groenhuis tijdens een hongerig middagmoment ook terecht voor een middaglunch.

Ik weet het, een ideale werksituaties is niet te koop, maar soms zijn er van die uitzonderingen. Uiteraard zo volledig los van het feit dat ik ook de fotoreportage voor ’t Groenhuis deed.