ann-elise lietaert / blog

20 jaar. Gedachten als mannen met zonnebrillen Brief voor mijn lief.

Dag jij,

Ik ben een zwerver. Ik vind dat we ons moeten bezatten aan al het mooie van deze wereld. Ik denk dat ik vooral ben gemaakt om de wereld te ontdekken. Jij daarentegen zegt dat ik vooral voor jou ben gemaakt.

Ondertussen weet je het wel. Bij mij hangt twijfel, zelfs bij goed weer, als mist in de straten. En ondertussen zijn we het er wel over eens. Met regelmaat twijfelen heeft ook houvast ;-).

Je weet dat ik soms het gevoel heb dat we te weinig wereld in ons leven toelaten. Ik ben bang dat we ons leven vullen met onbenulligheden en ik moet (wil) nog zoveel ontdekken. Het zijn gedachten als mannen met zonnebrillen, overjaarse hangbuikjes en witte sokken in sandalen. Weet je mijn lief, tijd gedraagt zich als een jachtluipaard. We zijn 20 jaar (!) samen en we moeten nog zoveel bereiken. Ik wantrouw mijn hart als het soms zo hevig te keer gaat bij het bedenken van zoveel dingen die ik nog wil doen. Ik ben soms als een jarig kind dat van pure opwinding niet kan slapen.

Je weet dat ik soms verliefd ben op iemand anders zijn manier van leven. Je weet dat er mensen rondzwerven in mijn hoofd in een leven die zich ver, ver weg afspeelt. Je weet hoe ik soms zweef tussen de liefde en de leegte. Bij sommige mensen voel ik me klein en saai en bij anderen juist zo heel bewogen volledig mijzelf.

Ik had vorige week een gesprek met iemand die me vertelde dat ze samen tot de conclusie waren gekomen dat ze tegen elkaar geen “ja” hadden gezegd, alleen nooit geen echte nee. Ze zetten er een punt achter bij gebrek aan “ja”. Ik had het er over met andere mensen. De mooiste conclusie kwam van mijn zus. Het zijn ogenblikken. Fracties in tijd. Op veel ogenblikken zeggen en denken we ja. Maar de ja’s zijn context-, tijd- en gevoelsgebonden. Wat op het ene moment voelt als ja, had op een ander moment evengoed als een neen of een soms kunnen doorvoeld worden. Maar het gaat niet over “ja” of “neen”, over “goed” of “fout”. Het gaat over het feit dat je er nu samen staat. In dit moment. Op dat punt.

We spelen vaak een vreemd spel met de waarheid. Afhankelijk van ons gevoel van dat moment. We verdoezelen, vergroten, verbergen en verstoppen. Bedriegen en beliegen onszelf schaamteloos en mateloos. De waarheid is altijd waarin we zelf geloven of willen geloven.

Jij en ik, we weten beiden dat het een utopie is dat we alles bij één iemand kunnen vinden. Jij deelt mijn liefde voor woord en beeld niet. Jij vindt me soms te stuurloos, te rommelig, te slordig, te chaotisch, te vergeetachtig en te veel van alles. Ik vind soms dat je een slechte smaak hebt (je smaakt niet dat mijn passata zuur is en je hebt, als het over broodbeleg gaat, een neiging tot wansmakelijke toestanden). Ook vind ik, dat het elk jaar opnieuw, van een erg slechte smaak getuigt wanneer jij een zonnebril kiest. Voor de rest heb je best wel een relatief goede smaak, dat mag ook gezegd worden. Verder vergeet je vaak wat echt belangrijk is voor mij. Vooral als het over datums en afspraken gaat, prijk je bovenaan het mensen-die-me-met-regelmaat-vergeten-lijstje. Op zo’n momenten geef je me vaak het gevoel dat ik onbelangrijk ben voor jou. Bij mij is alles gecompliceerd en moeilijk, bij jou is alles, maar dan ook alles, eenvoudig. Of zo lijkt het toch.

Jij en ik? Wij blijven samen omdat we de man met wapen hebben afgewenteld in Brussel (Skunk Anansie) of omdat we mijn 700 kilometer misrekening op reis dan toch niet zo erg vonden, omdat we hetzelfde gevoel deelden bij de Portugeese gitarenbouwer, omdat we van twee kinderen héél erg veel houden en zoveel herinneringen en gevoelens delen. Wij blijven samen omdat we houden van de vanzelfsprekendheid waarmee de ander ons begrijpt. Omdat we beiden houden van de lach van het avontuur, van onbevangenheid en verdwalen onderweg. We blijven samen omdat jij de tekstballonnetjes boven mijn hoofd kan lezen en me ook in mijn allerdiepste laagtes nog steeds een beetje grappig vindt. Omdat, als er iemand in onze nabije omgeving sterft, we elkaar dan beloven dat we blij zijn met wat we hebben en elkaar beloven om in het vervolg van alles te genieten en heel erg dankbaar te zijn. Toch?

Ons leven beantwoordt niet altijd wat we an sich bij elkaar hebben gedroomd. Soms lopen en springen we over de schoonheid heen. Soms maakt jou hart een pasje naar links als ik er aan kom. En al is mijn algemene toestand best wel stabiel, mijn gevoelswereld is af en toe wat labiel. Soms voel ik voor jou zo zwaar dat het anatomisch onmogelijk lijkt om me op bepaalde momenten op te tillen. Maar je kijkt naar mij en ziet me zoals ik ben. Je onderscheidt me door met die blik naar mij te kijken. Even flexibel als de liefde, glimlach je, als ik weer eens met mijn ogen sta te eten of als ik vind dat er te nonchalant over het leven wordt gedacht.

Ik hou van hoe je zit. Hoe je bent. Hoe je loopt. Hoe je oogst. Hoe je zaait. Hoe je praat. Hoe je zwijgt. Hoe je meedeint op mijn ritme. Jij houdt van mij omdat ik een vat vol tegenstrijdigheden ben. De storm en de rots. De haven en het schip. Het ene ogenblik rustig, het volgende onstuimig. Je vindt me meegaand en lief maar ook koppig en eigenzinnig. Wispelturig en voorspelbaar. Zorgvuldig en slordig. Nonchalant en nauwgezet. Hard en teder. Beschroomd en uitdagend. Zon en maan. Maan en zon.

Ik hou van de manier waarop jij naar mij kijkt. Vanuit een ooghoek.

20 jaar en toch voelt het als een dagreisje. Een dagreis met héél véél bagage.

Dankjewel om mijn “compagnon de route” te zijn, dankjewel voor je eenvoud. Dankjewel voor wie je bent. Dankjewel om wat je bent. Dankjewel voor wat komt (héél véél avontuur, maanden Brussel en nog veel meer van dat). Door jou hou ik ook stiekem wat meer van mij.

Liefs,