Over “De Lettergreep” en hoe ze de wereld mooier maken.

Ik heb een reportage bij “De Lettergreep”. Er verschijnt een enthousiast team van logopedisten, kinesisten en psychotherapeuten voor mijn lens.

De dag van de reportage spreek ik mondmaskertaal. Wat ik ook vertel, in die periode blijft het langs mijn kant een zwijgende blik, ook al schep ik klanken onder mijn eigenste blauwe masker en wissel ik met mijn ogen glimlachen uit.

Ik hou er van om te verdwalen in iemands blik. Ze verraden zonder meer emoties. En ik voel het ook heel vaak tijdens mijn reportages, dat wanneer de blik oprecht is, hij een brug vormt tussen mij en de ander. Het klinkt gek maar ik kan na een uur ogen kijken het gevoel hebben dat ik iemand ken.

Misschien zou je fotografie stiekem ook kunnen zien als drishti. Wanneer ik op reportage ben richt ik mijn aandacht, mijn blik op een bepaald punt en sluit ik me af voor wat zich daar buiten bevindt. En in tegenstelling tot meditatie luister en kijk ik niet naar mezelf, maar naar jullie. Misschien zou je hetzelfde kunnen zeggen over het enthousiaste team in “De Lettergreep”. Ze richten hun aandacht, hun blik even volledig op het kind of de volwassene die bij hen terecht komt voor een bepaald probleem. Ze hebben duidelijk letters gegeten (of gegrepen?) van hun specialisatie maar zetten verder ook in op samenwerking met de ouders, school, … De één houdt er van cijfers, de ander van letters, nog de ander van beweging of de psyche. Ze ademen elk hun eigen taal waarmee ze hun patiënten ondersteunen. Zelfs tijdens de reportage (die een piepklein beetje in scene werd gezet) zie je een stil aanstekelijk geluk als je hen aan het werk ziet. Ze ademen iets jeugdigs, fris en vitaals en zien ze er allemaal zo heel professioneel uit (ik lijk dat alleen als ik zo heel erg hard mijn best doe, in De Lettergreep stralen ze het één voor één uit zonder dat ze moeite voor moeten doen).

Je merkt dat het niet alleen maar hun werk is. Het is meer dan dat. Ze hebben ook VZW Letterhop opgericht om therapeutisch ondersteuning ook toegankelijk te maken voor iedereen. Ze creëren marge daar waar er minder financiële middelen zijn. Ze doen niet alleen wat goed is voor hun eigen welzijn maar des te meer ook voor mensen bij wie het leven vaak iets moeilijker loopt. De wereld wordt mooier door hun perspectivistische lenigheid.

Zelf vind ik stiekem dat ik een talig gebrek heb, omdat een vroegere collega me ooit een bepaalde opmerking gaf. Een vriendin, die logopediste is (en op dat moment ook mijn collega was), probeert me al jaren van mijn denkbeeldig gebrek af te helpen maar dat is nog steeds niet helemaal gelukt. Als ik er terug te lang bij stil sta dan voelt het weer een beetje zoals in dat spreekwoord met die put. Ik heb geaarzeld tijdens de reportage… of het naast de jarenlange opinie van mijn vroegere logo-collega niet aangewezen was om even een second opinion te vragen… Misschien was dit wel mijn pad. Misschien moesten al mijn omzwervingen leiden naar dit moment en had het universum me deze reportage niet bij toeval gegeven… maar goed, mijn hart ontraadde het twijfelen aan mijn ex-collega :-).

Lieve mensen van de lettergreep, hartelijk bedankt voor de fijne reportage!!