JA!
Ik wou een woonwagen.
Omdat ik vroeger (en als ik eerlijk ben nog steeds) een zigeuner wou zijn.
Ik heb sinds kort een horloge en mijn horloge zei dat het tijd was voor een woonwagen.
Op naar Rhenen waar ik een mooi exemplaar had gespot. We zagen elkaar en het was liefde op het eerste gezicht. Mijn woonwagen bleek duidelijk uit een warm nest te komen! (Wat een fijne, vriendelijke familie! Het was ons uitstapje naar Nederland meer dan waard!). Goed. De woonwagen en ik.  We vonden elkaar weerzienwekkend. Mijn geest en budget gooiden het op een akkoordje (een akkoordje, daar zit muziek in, er meteen een violist bij gedroomd 😉 ) en we besloten de woonwagen te adopteren.
Binnen kort wordt hij, de woonwagen, mijn werkruimte. Dat is precies een beetje als werken in een caravan! Je hebt altijd een vakantiegevoel! (Dat is dan misschien wat cliché, en ai ai … een fotograaf die teveel clichés gebruikt 🙂 ). Maar goed, voor mij dus de ideale ruimte om mijn verstrooide talenten te bundelen.
Net zoals sommige mensen mijn ‘hoge sokken’ syndroom uiterst vreemd vinden, zijn er ook nogal wat mensen die mijn zigeunergevoel en de woonwagen een vrij vreemd idee vinden (een zigeuner met opgetrokken sokken, misschien is er echt wel iets mis met mij). Hun gezicht kijkt dan zo bedrukt (maar misschien hebben ze er totaal geen mening over en hebben ze gewoon een slechte stoelgang. Ik heb het nog nooit durven vragen).
Maar goed, binnenkort dus welkom in mijn woonwagentje!
 

Lieve groet van een fiere bezitster/bezetster van een woonwagen!