Ik was zwanger van mijn tweede zoontje en ‘mijn vervangster’ (ik werkte toen nog als ortho) kwam mijn bureau binnen gehuppeld  Ze ging niet zitten maar zwierde zichzelf op een stoel. Annemie.  Charismatisch, zelfverzekerd en met iets blauws in haar haar die ik toen niet echt kon thuiswijzen (later zou blijken dat ze haar kleurpotloden aan het schilderen was).
Na mijn zwangerschap, werd ze mijn collega en ik ken maar weinig mensen die me zo goed aanvoelen als Annemie. Ze wist altijd wat ik op een bepaald moment dacht of nodig had (een gesprek, chocolade, nog meer chocolade, briefje onder mijn deur, fles water of een supradyn). Zelf was ze er van overtuigd dat supradyn de oplossing was voor een ellendig gevoel. Voor mijn verjaardag kreeg ik dan ook supradyn (voor het geval ik me iets minder goed zou voelen) en bach bloesempjes (voor het geval dat ik me aan iets of iemand zou ergeren)…
Ik ken werkelijk niemand met wie ik zoveel uren krom heb gelegen van het lachen. Jaren  en weken vol zotte verbeelding.   Uren hebben we  al dromend nepkastelen overeind gezet (die dan bij het minste zuchtje wind ook weer omver waaiden).
Het was ook Annemie die me regelmatig evaluatiegesprekken met mijn hogere zelf liet houden en die me er bij hielp om de beslissing te durven nemen om mijn ontslag te geven en mijn eigen weg te gaan.
Toen ze zwanger was mocht ik het geboortekaartje maken van hun dochtertje en nu ook voor Pierrick, hun zoontje die vorige week geboren werd.
Op een dag kreeg ik een sms van Annemie dat ze had gedroomd hoe het geboortekaartje er moest uit zien en… zo gedroomd, zo gedaan!
Proficiat Annemie & Koen met Pierrick!
En Annemie, wat fijn om je de laatste maanden terug wat vaker te zien!

Liefs,
Lies x