http://ann-elise.be/fotografie/Geboortekaartjes.html
(scrol verder voor meer foto’s!)
Ik zat vroeger in informaticabeheer, het was een klas met ongeveer een anderhalfdozijn jongens en nog 2 andere meisjes. Als puber had ik wel wat last van mijn stukje aangeboren rebellie. Een restje middeleeuwen dat rafelig aan mijn persoonlijkheid is blijven hangen en soms nog de kop durft bovensteken. Ik hield niet van wat moest, vond school stom en ondervond  dat vrouwen en programmeren geen goede combinatie waren (of misschien was ik de uitzondering die het cliché bevestigde, dat kan natuurlijk ook).
Beetje gênant om toe te geven maar toen leed ik aan een vrij enge manier van denken. Mensen die toen niet naar het JOC gingen behoorden standaard niet tot mijn vriendenkring. Af en toe waren er uitzonderingen maar achteraf bekennen: niet veel :-).
Soort zoekt soort en biodiversiteit in vriendenkringen was voor mij als puber blijkbaar niet evident.
Goed, een eindje terug kreeg ik een  mailtje van  iemand waar ik vroeger nog mee in informaticabeheer had gezeten. Josefien. Ze vroeg meer info rond de geboortekaartjes. Ik was wat verwonderd omdat ik nooit echt een band had met haar (ze ging niet naar het JOC ;-)) en ik kon me ook niet herinneren dat we ooit echt gepraat hadden.
Mailtjes werden heen en weer gestuurd en we besloten om af te spreken.
Als nieuwsgierige vreemden wachtten we elkaar op. Ook al is ze qua uiterlijk niet veel veranderd toch zag ik een andere Josefien dan degene die ik vroeger had gekend (maar misschien had ik nooit echt moeite gedaan). Ogen met pit. Schouders met ambitie. Een zwangere buik waar liefdevol een hand werd opgelegd. Josefien. Vreemd, maar ik had het gevoel dat ik haar wel al jaren kende. Het werd ’n intens gesprek, zo eentje dat je pas op het eind beseft dat alle andere klanten al vertrokken zijn.  Meer dan voldoende om de rest van de middag met een glimlach rond te lopen.
Enkele weken later reed ik naar haar thuis voor de reportage. Verwonderlijk, maar ik ben niet één keer verloren gereden op weg naar het vreedzame en idyllische dorpje daar ergens in Henegouwen.  Het werd een heerlijke namiddag. Op uitnodiging van Josefien had ik mijn kinderen mee die plichtbewust van het tafereel verdwenen wanneer nodig en voor de rest volop speelden met haar zoontje en dochtertje.  Het was Josefien die me tot het inzicht bracht dat het ook perfect mogelijk is om mijn kinderen gewoon mee te nemen op reportage.
Er zijn plekken waar je stil kan zijn en waar je niet de behoefte voelt om die stilte te moeten vullen omdat het gewoon comfortabel aanvoelt. Daar in Henegouwen voelde het zo. Puur. Ik had er hetzelfde gevoel als in Gozo.
Vorige week werd hun dochtertje geboren. Altijd hoopvol voor de toekomst als kinderen op zo’n mooie, vreedzame, liefdevolle plek kunnen opgroeien.
Van harte gefeliciteerd met Lluvia!
En fijn om je na al die jaren echt te ontmoeten!
 

Liefs,

www.ann-elise.be

www.ann-elise.be