Wie een gevoeligheid voor het wonder heeft, zou af en toe even voor dag en dauw moeten opstaan en genieten van een zonsopgang.

Ik kan innerlijk en lijfelijk doordrongen worden bij het vallen van de avond of het ontwaken van de zon.
De meeste mensen passen beleefd wanneer ik een zonsopgang reportage voorstel (momenteel  5u45 🙂 ) mede door de reden dat ik het niet kan garanderen. Ook al ochtendreportages gehad in een zweem van mist die mijn opvatting om een mooie zonsopgang in beeld te brengen dan ook meteen kelderen.
De plaats van de reportage, (enkele onder jullie kunnen er al van meespreken ;-)), blijkt vrij moeilijk te zijn om te omschrijven. Misschien speelt mijn gevoel voor richtingloosheid en mijn onontwikkeld talent om de weg uit te leggen ook wel parten.  Het feit dat de GPS ook auto’s niet tot daar leidt, behoort ook tot één van de oorzaken :-).
Uiteindelijk bleken mama en Emma-Julie aan de achtere kant van de dreef staan waardoor we konden genieten van een wandeling bij zonsopgang. Emma-Julie was nog even aan het twijfelen of ze het wel leuk zou vinden, zo’n vroegere reportage. Moest nog even meten en wegen of het haar slaap echt wel waard was. Maar plots uit het niets groeide er een glimlach uit de kantlijn en had ik een superenthousiaste meid voor de lens!
Emma-Julie is een stil, bijzonder, stoer meisje, dat zichzelf avontuur en vrijheid beloofd.  Geen prinses met glazen muiltjes maar eentje met stevige bottines die in bomen klautert.
Heel fijn om te zien hoe haar mama haar gewoon zichzelf laat zijn. Het herkennen en erkennen van het leuke, stoere meisjes dat ze is!
Op een kleedje van een hobbelig aardeweggetje ging de reportage door, met één van mijn favoriete auto’s (yep, onze mercedes, hoe kan het ook anders ;-)).
Proficiat, lieve stoere meid!
Sharona, heel fijn om opnieuw met jullie samen te werken! Dank je voor het vertrouwen!!!