Reportage in de sneeuw! Proficiat Andréano!
Begin maart. De aarde kleurt wit van een nachtje sneeuw. In de namiddag is het best zonnig maar hier en daar zorgt een witte toetst voor een winters accent.
Wat doe je dan? Wel we lopen en springen samen eerst even. Iets waar je het warm van krijgt. Van nature schakelen we van wintermodus over naar lentemodus. In onze fantasie is sneeuw poedersuiker en wanen we ons in een sprookjeswereld.
Dat ik een echte voetbalheld in beeld breng in deze feeërieke wereld wordt al gauw duidelijk. Tijdens het lopen heb ik soms het gevoeld dat Andréano heel even lijkt te zweven.
Vreemd, ik dacht dat ik zijn mama kende van in het middelbaar, maar uiteindelijk bleek het van veel vroeger te zijn. Een stukje dat ik vergeten was. We hadden samen nog gitaarles gehad. En toen de mama van Andréano zei “zijn we daar gestraft geweest”. Wel op dat moment kwam de indringende gitaarlesgeversterminologie terug dat we waardeloos waren. Kon ik me de uurtjes dat ik in ‘afzondering’ mocht doorbrengen terug visualiseren. In de gitaarklas ging er een groot gedicht van André Sollie, ik kan je nog steeds perfect vertellen hoeveel letters, hoeveel woorden, er in dit gedicht staan. Ik weet dat ik in mijn hoofd dit gedicht herhaalde en herhaalde.
“Ik vouw de witte vellen en stapel plooi na plooi
al wat ik wil vertellen tot waaiers open
mooi
ik voel, ik aai, ik blader
geef ieder blad
een oor
al ruikt de inkt naar schrijven
dit aarzelen gaat voor
als ik papier zal kennen
zoals ik jou wel nooit
pas dan strijk ik de woorden glad
die ik had weggegooid”
Op een zekere dag heb ik mijn gitaar weer bovengehaald en een andere gekocht, de reden wist ik toen niet meer. Tot één van mijn beste vriendin samen met mij terug gitaarles volgde en zij mijn oude mocht lenen en die leraar (huppeldepup, een leuke, enthousiaste deze keer :-)) zich afvroeg wat er met mijn gitaar gebeurd was. Die had inderdaad wel een slagje van de molen gehad, weet ik me nu te herinneren.
Ah, misschien is mijn liefde voor taal daar wel ontstaan in dat klamme gitaarlokaal. Waarschijnlijk dwars tegen de zin van mijn toenmalige gitaarleraar speel ik terug gitaar. En misschien klinkt het allemaal wel waardeloos maar ik word er wel gelukkig van 😉
Net zoals Andréano zich gelukkig voelt wanneer hij dribbelend ritme gaf aan deze reportage 🙂
Een fijne namiddag!
Gefeliciteerd fijne, sportieve kerel!
Aan de mama: dank je voor het vertrouwen! Fijn je terug te zien! En uiteraard is het gamma positieve herinneringen veel, maar dan ook veel uitgebreider 🙂
www.ann-elise.be
