Dag Mezenmeisje,

Birte, jij bent de kleinste baby die ik ooit in mijn armen heb gehad. Je was piepklein, droeg van die kleine, gebreide poppensokjes.  Jij was het eerste nichtje in onze familie. Een knap, charmant neefje hadden we al ;-). Toen je pas geboren werd kwam ik vaak voor of na mijn werk naar je kijken. Naar dat piepkleine, mooie mezenmeisje. Ik mocht je toen nog niet aanraken. Ik mocht enkel kijken. En ik verlangde mee met mijn zus tot de dag dat jij mee naar huis zou mogen gaan. En naar het moment dat ik jou zou mogen vasthouden.
Je gebreide sokjes veranderden in leren slofjes. Je was een vrolijke baby. Ogen met pit, prachtige wimpers en een stralende lach.
En de leren slofjes veranderen in schoentjes in de winter, sandaaltjes in de zomer. En een lachend meisje huppelde vrolijk op familiefeestjes rond.
En die kleine voetjes en dat kleine meisje werden steeds groter en groter… die kleine voetjes bereikten ondertussen al kleine volwassenenmaten… en dat meisje is helemaal geen klein meisje meer maar een prachtige tiener geworden.  Zo eentje die heel mooi groeit en bloeit.
Na de reportage zat je naast me in de auto en was er een liedje van k’s choice op de radio.  Een projectie op het doek van de tijd, want toen ik zo oud was als jij heb ik vaak naast mijn grote zus, jouw mama,  in de auto mee zitten luisteren naar haar cassettebandje van k’s choice.
Lieve Birte, blijf naar hartelust dromen, giechelen, streven (naar dat wat het leven ingewikkeld maakt – en daarmee de moeite waard), groeien en bloeien!
Héél veel liefs,
tante Lies

www.ann-elise.be