Een reportage in eigen dorp.

Met Amélie had ik onderweg ontwapende gesprekjes, heerlijk hoe direct, eerlijk en grappig ze is.

Vreemd hoe je tijdens dergelijke reportages alles ook in andere perspectieven gaat zien, alhoewel bij mijn foto’s, het een verhaal van degene voor mijn lens wordt en iets minder van de omgeving.

De veelvoorkomende wielertoerist rijdt ons meermaals voorbij, even over zijn schouders loerend naar deze mooie prinses.

Van enige fysieke verslapping is op deze shoot alvast geen sprake. Omdat het schoentje van deze prinses af en toe knelt en er in de hele omgeving geen prins (met of zonder wit paard) te bespeuren is, neem ik met veel liefde even de rol van paard op mij. Ik heb een ernstig vermoeden dat ik in mijn vorig leven geen paard ben geweest, misschien wel een nachtvlinder (die zien minder goed dan gewone vlinders en hebben bijgevolg dus ook meer last van richtingloosheid).

Amélie hoogstwaarschijnlijk een prachtige vlinder, met van die prachtige kleuren, want die fladdert vrolijk door het leven heen ?

Proficiat, lieve, vrolijke meid!

Mama en papa: dank je voor het vertrouwen!

www.ann-elise