Nog een reportage in Poelkapelle city, ik vermoed dat ik mensen angst in boezem met mijn richtingloosheid en ze daarom opteren voor een plaats in mijn heel nabije omgeving.

Ik struikel over richtingen, over links en rechts, over kaplablokken, over het skateboard, … Uiteindelijk ben ik op veel vlakken een struikelaar, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik struikel altijd wel over één of ander obstakel. Misschien is het nog zo vreemd niet dat mijn oudste zoontje mij struikeltje noemt.  Een eigenschap die wordt geliefd en gehaat.

Ik heb zo’n cynische stem in mijn hoofd, die het heel fijn vind om me dan telkens te wijzen op mijn struikelen, op mijn melancholie, mijn gebrek aan charisma, mijn lompheid. Stof genoeg voor een innerlijk conflict , maar we laten het uiteraard niet aan ons hart komen.

Goed, een zonnige zaterdagvoormiddag en een heerlijke kerel voor de lens.  Een lieve jongen, met een dromerige en speelse blik.  Op de foto eerst Remi met het begin van een glimlach, later een Remi met een lichte trilling bij de mondhoek en op het einde vaak een Remi die al schaterlachend mopjes vertelt. Heerlijk!

Ook hier terug een prinsheerlijke plek. Helemaal fan van de prachtige houten raampartijen! Wat mijn werkomgeving betreft ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen*! Ik kom op zoveel mooie plaatsen!

Vaak heb ik na reportages plaatsen waar ik me niet los kan van maken, omdat ik er heimelijk terug naar toe wil gaan, omdat er een bepaalde sfeer hangt die ik zou blijven vasthouden. Dit is er ook weer zo eentje.

Proficiat, fijne kerel!

Dank je voor het vertrouwen (en de korte afstand 😉 )

*(Gedachte van de dag: vreemd dat met je gat in de boter vallen positief is en boter op je hoofd hebben negatief is).